Samira Negrouche
‘You didn’t leave home’
You didn’t leave home
your home left you
your country
the buildings of your childhood
your village
that special blue
of the last hours of spring
land of your ancestors
if you remembered those
pebbles placed just so
and put back
without quite knowing why
that assuage
that reassure our hurried glances
that solitary tree
on a hilltop
where you never set foot
***
You inhabited the ground
under your toes
no one foresees
when the journey will begin
when it’s time to leave
the hill
make your way
toward their mountain, the others
no one foresees
where the lines will be drawn
that separate you
from the others’ geography
from their shadows
you inhabited
with all your being
the line
to be crossed
***
Whoever searches
observes
with his hands
with the body open
and abandoned
on the mountain
it’s in movement
that memory
takes root
in movement
that the curve is at home
your house abandons
whoever abandoned it
crumbles on whoever
would rust its breath
your house is wherever you carry
your childhood
"Je hebt het huis niet verlaten"
Je hebt het huis niet verlaten
het huis heeft jou verlaten
je land
de bouwwerken uit je jeugd
je dorp
dat typische blauw
van de laatste lente-uren
de grond van je voorouders
als je het nog weet
de keien die daar waren neergelegd
en werden verplaatst
zonder dat iemand echt wist waarom
en die rust brengen
onze haastige blikken kalmeren
die eenzame boom
op de top van de heuvel
waar je nooit een voet hebt gezet
***
Je bewoonde de bodem
onder je tenen
niemand kan zeggen
wanneer de reis begint
wanneer het tijd is om te gaan
weg van de heuvel
de tocht aan te vangen
naar de berg van de anderen
niemand kan zeggen
waar de lijnen ontstaan
die je scheiden
van de geografie van de anderen
van hun schaduwen
je woonde
met heel je wezen
op de lijn
die je over zou gaan
***
Als we zoeken
is het met onze handen
dat we zien
met ons lichaam open
in overgave
aan de berg
in de beweging
wortelt
het geheugen
in de beweging
is de kromming thuis in zichzelf
je huis verlaat
wie het verlaat
valt in brokjes op wie wil
dat haar adem roestig wordt
je huis is waar
je je jeugd heen brengt.
Tu n’as pas abandonné la maison
c’est la maison qui t’a abandonné
ton pays
les bâtisses de ton enfance
ton village
ce bleu particulier
aux dernières heures du printemps
la terre de tes ancêtres
si tu t’en souviens
les cailloux placés là
qu’on replace
sans trop savoir pourquoi
et qui apaisent
qui rassurent nos regards pressés
cet arbre solitaire
au sommet de la colline
que tu n’as pas foulée de tes pieds
***
Tu as habité le sol
sous tes orteils
nul ne prévoit
quand commence le voyage
quand il est temps de quitter
la colline
de cheminer
vers la montagne des autres
nul ne prévoit
où se dessinent les lignes
qui te séparent
de la géographie des autres
de leurs ombres
tu as habité
de tout ton être
la ligne
à traverser
***
Quand on cherche
c’est avec les mains
qu’on observe
avec le corps ouvert
abandonné
à la montagne
c’est dans le mouvement
que s’enracine
la mémoire
dans le mouvement
que s’habite la courbe
ta maison abandonne
qui l’abandonne
s’émiette sur qui veut
rouiller son souffle
ta maison c’est là où tu transportes
ton enfance.
From: STATIONS
Publisher: Éditions Chèvre-feuille étoilée, Montpellier
"Je hebt het huis niet verlaten"
Je hebt het huis niet verlaten
het huis heeft jou verlaten
je land
de bouwwerken uit je jeugd
je dorp
dat typische blauw
van de laatste lente-uren
de grond van je voorouders
als je het nog weet
de keien die daar waren neergelegd
en werden verplaatst
zonder dat iemand echt wist waarom
en die rust brengen
onze haastige blikken kalmeren
die eenzame boom
op de top van de heuvel
waar je nooit een voet hebt gezet
***
Je bewoonde de bodem
onder je tenen
niemand kan zeggen
wanneer de reis begint
wanneer het tijd is om te gaan
weg van de heuvel
de tocht aan te vangen
naar de berg van de anderen
niemand kan zeggen
waar de lijnen ontstaan
die je scheiden
van de geografie van de anderen
van hun schaduwen
je woonde
met heel je wezen
op de lijn
die je over zou gaan
***
Als we zoeken
is het met onze handen
dat we zien
met ons lichaam open
in overgave
aan de berg
in de beweging
wortelt
het geheugen
in de beweging
is de kromming thuis in zichzelf
je huis verlaat
wie het verlaat
valt in brokjes op wie wil
dat haar adem roestig wordt
je huis is waar
je je jeugd heen brengt.
From: STATIONS
‘You didn’t leave home’
You didn’t leave home
your home left you
your country
the buildings of your childhood
your village
that special blue
of the last hours of spring
land of your ancestors
if you remembered those
pebbles placed just so
and put back
without quite knowing why
that assuage
that reassure our hurried glances
that solitary tree
on a hilltop
where you never set foot
***
You inhabited the ground
under your toes
no one foresees
when the journey will begin
when it’s time to leave
the hill
make your way
toward their mountain, the others
no one foresees
where the lines will be drawn
that separate you
from the others’ geography
from their shadows
you inhabited
with all your being
the line
to be crossed
***
Whoever searches
observes
with his hands
with the body open
and abandoned
on the mountain
it’s in movement
that memory
takes root
in movement
that the curve is at home
your house abandons
whoever abandoned it
crumbles on whoever
would rust its breath
your house is wherever you carry
your childhood