Poetry International Poetry International
Gedicht

Samira Negrouche

‘You didn’t leave home’

You didn’t leave home 
your home left you
 
your country 
the buildings of your childhood 
your village 
that special blue 
of the last hours of spring 
land of your ancestors 
if you remembered those 
pebbles placed just so
and put back 
without quite knowing why 
that assuage
that reassure our hurried glances 
 
that solitary tree
on a hilltop
where you never set foot

 

***

 

You inhabited the ground 
under your toes 
 
no one foresees 
when the journey will begin 
when it’s time to leave 
the hill
make your way 
toward their mountain, the others 
 
no one foresees 
where the lines will be drawn 
that separate you 
from the others’ geography 
from their shadows 
 
you inhabited 
with all your being 
the line 
to be crossed


 

***

 


Whoever searches 
observes 
with his hands 
with the body open 
and abandoned 
on the mountain 
 
it’s in movement 
that memory 
takes root 
in movement 
that the curve is at home 
 
your house abandons 
whoever abandoned it 
crumbles on whoever 
would rust its breath
 
your house is wherever you carry 
your childhood

"Je hebt het huis niet verlaten"

Je hebt het huis niet verlaten
het huis heeft jou verlaten

je land
de bouwwerken uit je jeugd
je dorp
dat typische blauw
van de laatste lente-uren 
de grond van je voorouders
als je het nog weet
de keien die daar waren neergelegd
en werden verplaatst
zonder dat iemand echt wist waarom
en die rust brengen
onze haastige blikken kalmeren

die eenzame boom
op de top van de heuvel
waar je nooit een voet hebt gezet

 

***

 

Je bewoonde de bodem
onder je tenen

niemand kan zeggen
wanneer de reis begint
wanneer het tijd is om te gaan
weg van de heuvel
de tocht aan te vangen
naar de berg van de anderen

niemand kan zeggen
waar de lijnen ontstaan
die je scheiden
van de geografie van de anderen
van hun schaduwen

je woonde
met heel je wezen
op de lijn
die je over zou gaan

 

***

 

Als we zoeken
is het met onze handen
dat we zien
met ons lichaam open
in overgave
aan de berg

in de beweging
wortelt
het geheugen
in de beweging
is de kromming thuis in zichzelf

je huis verlaat
wie het verlaat
valt in brokjes op wie wil
dat haar adem roestig wordt

je huis is waar 
je je jeugd heen brengt.

Tu n’as pas abandonné la maison
c’est la maison qui t’a abandonné

ton pays
les bâtisses de ton enfance
ton village
ce bleu particulier
aux dernières heures du printemps
la terre de tes ancêtres
si tu t’en souviens
les cailloux placés là
qu’on replace
sans trop savoir pourquoi
et qui apaisent
qui rassurent nos regards pressés

cet arbre solitaire
au sommet de la colline
que tu n’as pas foulée de tes pieds


 

***

 

Tu as habité le sol
sous tes orteils

nul ne prévoit
quand commence le voyage
quand il est temps de quitter
la colline
de cheminer
vers la montagne des autres

nul ne prévoit
où se dessinent les lignes
qui te séparent
de la géographie des autres
de leurs ombres

tu as habité
de tout ton être
la ligne
à traverser

 

***

 

Quand on cherche
c’est avec les mains
qu’on observe
avec le corps ouvert
abandonné
à la montagne

c’est dans le mouvement
que s’enracine
la mémoire
dans le mouvement
que s’habite la courbe

ta maison abandonne
qui l’abandonne
s’émiette sur qui veut
rouiller son souffle

ta maison c’est là où tu transportes
ton enfance.

Close

"Je hebt het huis niet verlaten"

Je hebt het huis niet verlaten
het huis heeft jou verlaten

je land
de bouwwerken uit je jeugd
je dorp
dat typische blauw
van de laatste lente-uren 
de grond van je voorouders
als je het nog weet
de keien die daar waren neergelegd
en werden verplaatst
zonder dat iemand echt wist waarom
en die rust brengen
onze haastige blikken kalmeren

die eenzame boom
op de top van de heuvel
waar je nooit een voet hebt gezet

 

***

 

Je bewoonde de bodem
onder je tenen

niemand kan zeggen
wanneer de reis begint
wanneer het tijd is om te gaan
weg van de heuvel
de tocht aan te vangen
naar de berg van de anderen

niemand kan zeggen
waar de lijnen ontstaan
die je scheiden
van de geografie van de anderen
van hun schaduwen

je woonde
met heel je wezen
op de lijn
die je over zou gaan

 

***

 

Als we zoeken
is het met onze handen
dat we zien
met ons lichaam open
in overgave
aan de berg

in de beweging
wortelt
het geheugen
in de beweging
is de kromming thuis in zichzelf

je huis verlaat
wie het verlaat
valt in brokjes op wie wil
dat haar adem roestig wordt

je huis is waar 
je je jeugd heen brengt.

‘You didn’t leave home’

You didn’t leave home 
your home left you
 
your country 
the buildings of your childhood 
your village 
that special blue 
of the last hours of spring 
land of your ancestors 
if you remembered those 
pebbles placed just so
and put back 
without quite knowing why 
that assuage
that reassure our hurried glances 
 
that solitary tree
on a hilltop
where you never set foot

 

***

 

You inhabited the ground 
under your toes 
 
no one foresees 
when the journey will begin 
when it’s time to leave 
the hill
make your way 
toward their mountain, the others 
 
no one foresees 
where the lines will be drawn 
that separate you 
from the others’ geography 
from their shadows 
 
you inhabited 
with all your being 
the line 
to be crossed


 

***

 


Whoever searches 
observes 
with his hands 
with the body open 
and abandoned 
on the mountain 
 
it’s in movement 
that memory 
takes root 
in movement 
that the curve is at home 
 
your house abandons 
whoever abandoned it 
crumbles on whoever 
would rust its breath
 
your house is wherever you carry 
your childhood

Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère