HEART ON FIRE

BRANDEND HART

Als pleegkind leerde mijn opa om geen
problemen te maken. Mexicaans en moederloos – dood
was ze immers, door tbc – oefende hij woorden
in een nieuwe taal en hield zijn smalle hoofd onder het maaiveld.
Toen de andere jongens hem smeekten door het bovenraampje
van de muziekzaak te glippen om voor ieder van hen een
harmonica te stelen – want muziek was belangrijk, diefstal
bijzaak – zei hij nee. Toen de politie kwam, op zoek naar
de jongens die de muziekzaak hadden beroofd, herkenden
ze hen gemakkelijk aan de gebroken tonen die ze de lucht in
sputterden, terwijl ze lustig hun lippen drukten op het roestvrij
staal, ter nabootsing van de mannen die op straat speelden
voor kleingeld. Maar mijn opa niet, hij wist wel beter dan
alles te riskeren voor een gestolen moment van extase.
Het lijkt zo aannemelijk dat ik van hen afstam, een reeks
ernstige mannen die zich aan de regels houden, maar let wel,
later was hij een danser, een zanger, een acteur wiens beste rollen
sneuvelden bij de montage. Een filmrest, een schmierkunstenaar
die hield van een goed verhaal. Die je had verteld dat het leven
een serie waarschuwingen was, maar ook magisch. Op een dag
werd hij om een doosje lucifers gestuurd en hij stopte het doosje
strijklucifers in het borstzakje van zijn katoenen zomerhemd
en rende naar huis, rende zo hard om braaf te zijn, op tijd te komen,
en toen hij wegrende, ontvlamde de hele doos, dus hij was
een jongetje dat over de weg door de canyon holde met wat leek
op een brandend hart. En hij lachte erbij als hij dat vertelde,
een brándend hárt, zei hij dan, zodat je het niet vergat.

HEART ON FIRE

As a foster child, my grandfather learned not
to get in trouble. Mexican and motherless—dead
as she was from tuberculosis—he practiced words
in a new language and kept his slender head down.
When the other boys begged him to slip into
the music shop’s upper window to steal harmonicas
for each of them, music being important, thievery
being secondary, he refused. When the cops came
to spot the boys who robbed the music store, they
could easily find them by the ones spitting broken
notes into the air, joyously mouthing the stainless
steel, mimicking men on street corners busking
for coins. But not my grandfather, he knew not
to risk it all for a stolen moment of exultation.
It’s easy to imagine this is who I come from, a line
of serious men who follow the rules, but might I add
that later he was a dancer, a singer, an actor whose best roles
ended up on the cutting room floor. A cut up, a ham
who liked a good story. Who would have told you
life was a series of warnings, but also magic. Once,
he was sent for a box of matches and he put that box
of strikeanywheres in the pocket of his madras shirt
and ran home, he ran so fast to be on time, to be good,
and when he did so, the whole box ignited, so he was
a boy running down the canyon road with what
looked like a heart on fire. He’d laugh when he told
you this, a heart on fire he’d say, so you’d remember.