The frequency of longing

De toonhoogte van verlangen

Op het laatst
toen mijn moeder de aardse
geneeskunde     ontglipt was
verzamelde ze een krans van kerken.

Pinkster Rooms-Katholieke
Zevendedagsadventisten Anglicaanse
en de Afrikaanse kerk  die in een school bad
waarvan  mijn moeder       ikzelf en de pastor
de complete gemeente waren.

Wat me van die zes maanden nog bijstaat
is de leeszaal van de Christian Sciencekerk
in Richmond: mijn moeder die bladert
in The Monitor, haar geloof legt
in woorden die trillen op de toonhoogte

van verlangen  een frequentie zo verheven
dat alleen een hemels oor ze kan horen
en, mocht dat het oor zijn van [een] wezen[s]
buiten de tijd, dan kent/kennen het/ze
misschien een sluipweg der voorzienigheid:
geef mijn moeder dan een teken.

The frequency of longing

Towards the end
when she    drifted    beyond the reach
of human medicine my mother
assembled a necklace of denominations.

Pentecostal    Roman Catholic   
Seventh Day Adventist      Anglican
and the African Church    that met in a school
of which    my mother    myself    and the pastor
were the entire congregation.

From this six-month I remember best
a Christian Science Reading Room
in Richmond; mum leafing through
a copy of The Monitor placing her
faith in words lifted to the frequency

of longing     a pitch so lofty
only a celestial ear could bend to it
and, if the ear belonged to [a] person[s]
outside time, that being/those beings
might grant divine provenance;
                              give my mother a sign.