SIBELIUS AND MARLEY

SIBELIUS EN MARLEY

Geschiedenis is ontmantelde muziek; hellend,
grauw op grind. De een vergaart stilte,
de ander kastijdt stilte met netels,
prikkende varens. Ik dein in hun kaken.

De ingewanden luisteren. Het oor huivert
witte nachten in zijn klauwen: drijfdrek.
Hij jammert en een komeet spietst de hemel
met de tweestrijdknipoog van een wespenbrand.

Muziek ontmantelt geschiedenis: de toortsen
ontvlammen in zijn ogen met een sprinkhanenplaag,
Een rauwe nevel stormt zijn mond in en ontvouwt zich,
Dus hij geselt de lucht met touwen en wortels

die samenkomen in een gruwelijk nulpunt,
een Gouden Eeuw. Ergens, een oude film.
Nevelsoldeersels aan een kille, kale kust. Daar
ben ik de cenotaaf van hoorn en steen.

SIBELIUS AND MARLEY

History is dismantled music; slant,
bleak on gravel. One amasses silence,
another chastises silence with nettles,
stinging ferns. I oscillate in their jaws.

The whole gut listens. The ear winces
white nights in his talons: sinking mire.
He wails and a comet impales the sky
with the duel wink of a wasp’s burning.

Music dismantles history; the flambeaux
inflame in his eyes with a locust plague,
a rough gauze bolting up his mouth unfolds,
so he lashes the air with ropes and roots

that converge on a dreadful zero,
a Golden Age. Somewhere, an old film.
Dusk solders on a cold, barren coast. There
I am a cenotaph of horns and stones.