Gedicht

Ann Vickery

Side by side

Dutch

Originele taal

AT HEATHERLIE QUARRY

IN DE HEATHERLIE STEENGROEVE

langs het pad,
immortellen in bloei; ragfijne kopjes

die vandalen plukken voor gevaasde mijmerij,

geen hei hier, slechts wilde bloemen wit,

geel, roze bloemen. overal.

vandaag is er geen steenhouwen
alleen steenbeschouwen, het halve werk goed begonnen

ik tracht iets te woordlozen

als ‘ikke was hier 2011’

graffiti als ouderwets sms’en

die van je eigen markeren

’s lands poëtica parkeren

op getructe koloniale wijs.

welke andere geschiedenissen maken hier

immersmachtend groeven? de ruiming van land &

verwoeste keet ten spijt. hoe dys-scriptief
te lezen, men vroege de groeve

als industrieterrein of toeristische attractie,

het plichtmatige consumeer & misbruik

van het sublieme ongegord.

dit gedicht reconstrueert à la kindeke Babel
een monument, geschiedenissen gesteente
ooit getransporteerd naar Melbourne
om sofisterij van de State Library te schragen, surplusplaten vol
littekens & achtergelaten. sommige vormen van het verleden overgedragen
gekoesterd extract (spreekt boekdelen)

rond schrale mijnhutten, drie kinderen

verstoppertje, een ander spel

(vossen hier nu gelokt)

(proberen) aan de ketting te trekken

van de oude trolley weggeroest op kapotte sporen.

toekomstende handen vinden alleen speelgoedvormen
& zullen zich deze dag niet herinneren. behalve

drie meeneemimmortellen:

voor altijd souvenirs?

AT HEATHERLIE QUARRY

by the track,
everlastings in bloom; paper-fine heads

that vandals cut for vased reverie.

no heather here, only wildflowers white,

yellow, pinks. everywhere.

today there is no stonemason
only stonemusing, all in a day’s labour.

I find myself gariwording

a kind of “I woz ’ere 2011”

graffiti as old-fashioned texting

marking one’s own,

parking the national poetics

in sleight colonial fashion.

what other histories striate here

everlongingly? land removal &

razed ken notwithstanding. how to read
dys-scriptively, query the quarry

as industrial site or tourist point,

the perfunctory consume & abuse

of sublimity ungirded.

this poem as Babel enfant reconstructs
a monument, stories the stone

once transported to Melbourne

to support State Library sophistries. surplus slabs left

scarred & abandoned. some forms of the past handed on
treasured extract (speaks volumes).

around stark mining huts, three children

hide & seek, a different game

(foxes now baited here)

(try to) pull the chain

of the old trolley rusted on broken lines.

futuring hands find only toy forms
& will not remember this day. except

for three take-home everlastings:

forever keepsakes?