ALLEGRIA

 

What is this impulse that sends you hurtling down
The stairs, missing out the steps of regular breath
When breathing in ‘hee’, breathing out ‘haw’ until you reach the springboard
Street? – Note that I’m not asking
Where that step comes from, too light
For anything to be placed on it, not even a question.
I’d like to name it in memory of a rather offbeat
Dialogue in which words got carried off with
The sheets of the block where they’d been neatly aligned
Knocked over by a gust of wind. – Out
Of our sight! Words incapable
Of containing the pathos-less emotion of the wind:
The wind because what exactly were we talking about
Wielding neologisms and heavier periphrases
To capture finer nuances? – Of nothing at all
That’s the point. Oh well it’s the same today
If I ask you what you’re thinking of, you cling on
Intent to run the length of an endless spiral
To whatever rail, thick presence, central pillar, anything
That prevents life going off course: certainty here
And now or subject of conversation. – Nothing!
Anyhow it was enough to ask the question
As you drop a sheet before the blades at the end
Of a line to see if it’ll take off at the beginning
Of the next. – At the moment you rebound
From the pavement following the last step
You’re no more than a photogram and the landscape with you
Frozen by the pause button on the videotape player
But one that doesn’t want to stop, trembles like a leaf
Or a trapped rodent struggling to rejoin
Its fellows. The image too wants to enter into the dance
Of images/second. What is this impulse that 
Outmodes all deposits, parked cars
Buildings unharmed by the night’s bombardments
And waking resolutions? From any point of view,
Whether exterior hidden in the landscape
Crossed abolished as a sniper keeps his gun trained on you
To avenge the universe to which you’re directing this dirty trick
Or inside, your vision stripped of its reference points,
It’s an annihilating movement, climb and abject fall
An inextinguishable thirst, a repeated call
For sacrifice (and I add to this on purpose), it accelerates
Devastation. – But it’s also
Just the opposite this one-way trip
That nothing can justify. Not a pleasure
For it gets you nothing and each moment deprives you
Of the spectacle wrapped into the rear-view mirror
Gaze fixed on the stub of road lunging
At you. Joy stripped of content:
The visible idea of dance in the mirror
That has consumed the wall behind the projectors emptying
The floor of its dancers in training too concerned
About where their right foot is (upbeat) and their left
At the back and to the side (downbeat) to admire their own
Twirls. Gone for good like you
Parisians of a long-exposed photo by Atget
Speeding did they at least experience orgasm
In a sneeze? – The stroboscope resuscitates them
As dancers, fugitives, ghosts caught on the run
Time enough to recognize them as brothers in arms
Then we’ll have to pick up other combustible images
Burn the furniture until we find the explosive
Dose of absence, joy and movement. 

ALLEGRIA

 
 
Wat is die vaart waarmee je de trap
Afvliegt, waarbij je de treden neemt met de gewone ademtocht
Waarmee je ‘i’ inzuigt, ‘a’ uitblaast tot aan de springplank
Van de straat? – Let wel dat ik niet vraag
Waar die pas vandaan komt, waarvan de lichtheid vereist
Dat niets wordt gesteld, niet eens een vraag.
Ik zou die willen benoemen ter herinnering aan een ietwat
Dolle dialoog waarin de woorden driftig opvlogen met
De bladeren van de riem waarin ze waren opgeborgen
En overhoop werden gehaald door de windvlaag. – Buiten
Ons zicht! Woorden die de emotie
Zonder gezwollenheid van de wind niet konden bedwingen:
Van de wind want waar hadden we het eigenlijk over
Gooiend met neologismen en omslachtiger omschrijvingen
Om fijnere nuances te vatten? – Nergens over
Dat is het punt. Welnu, vandaag is het precies zo
Als ik vraag waaraan je denkt, aan wat voor stevigs je je vastklampt
Om langs een eindeloze schroef te rennen
Aan welke trapleuning, massieve tegenwoordigheid, pijler, wat dan ook
Dat belet dat het leven op drift raakt: zekerheid hier
Nu of onderwerp van gesprek. – Niets!
Bovendien volstond het om de vraag te stellen
Zoals je een blad loslaat voor de propellers aan het eind
Van de lijn om te zien dat ze opvliegt aan het begin
Van de volgende. – Op het moment dat je terugstuit
Op het trottoir na de laatste trede
Ben je niet meer dan een fotogram en het landschap met jou
Bevroren door de pauzetoets van de videorecorder
Maar die niet wil stoppen, trilt als een blad
Of een in de val gelopen knaagdier dat spartelt om zich
Bij zijn gelijken te voegen. Het beeld wil eveneens meedansen met
De beelden/seconden. Wat is de vaart die
Alle pakhuizen, geparkeerde auto’s en gebouwen die ontsnapten aan
Het bombardement van de nacht en de voornemens van het ontwaken
IJdel maakt? Hoe je het ook bekijkt,
Van buitenaf ondergedoken in het doorkruiste en opgeheven
Landschap omdat een sluipschutter je onder schot houdt
Om het heelal, dat jij zo’n smerige streek levert, te wreken
Of van binnenuit, je van bakens ontdane gezichtspunt,
Het is een doodsbeweging, beklimming en keldering
Een onlesbare dorst, een herhaalde oproep
Tot opoffering (en ik doe er expres een schepje bovenop),
Een verwoestingsspiraal. – Maar het is ook
Helemaal het tegendeel van deze enkele reis
Die door niets wordt gerechtvaardigd. Geen plezier
Want het levert niets op en berooft je op elk moment
Van het schouwspel dat door de achteruitkijkspiegel wordt ingepakt
Door je blik te klinken aan het stuk weg dat op je
Afstevent. Een puur genot van inhoud:
De zichtbare idee van de dans in de spiegel
Die de muur achter de schijnwerpers heeft aangevreten en de piste
Ontdoet van zijn cavaliers in opleiding die al te bezorgd zijn
Over hun rechtervoet ter plaatse (onbeklemtoonde tijden) en hun linker
Zijdelings naar achteren (beklemtoonde tijden) om zich wendend
Te bewonderen. Hebben en houden verdwenen zoals jij
De Parijzenaars op een foto van Atget met lange openingstijd
Door overdreven snelheid hebben ze op z’n minst het orgasme
Gekend in een nies? – De stroboscoop roept ze in het leven terug
Als dansers, voortvluchtigen, op heterdaad betrapte geesten
De tijd die nodig is om in hen je wapenbroeders te herkennen
Daarna zul je andere brandbare beelden moeten sprokkelen
De meubels verbranden tot je de explosieve dosering
Van afwezigheid, vreugde en beweging terugvindt.

ALLEGRIA

 
 
Quel est cet élan que tu prends dévalant
L’escalier, marches enjambées du souffle habituel
Quand tu aspires « hi », expires « han » jusqu’au tremplin
De la rue ? – Note que je ne demande pas
D’où il te vient ce pas dont la légèreté demande
Que rien ne soit posé, pas même une question.
Je voudrais le nommer en souvenir d’un dialogue
Un peu fol où les mots s’emportèrent avec
Les feuilles de la rame où ils étaient rangés
Bouleversée par la bourrasque. – Hors
De notre vue ! paroles incapables
De contenir l’émotion sans pathos du vent :
Du vent car de quoi parlions-nous au juste
À coups de néologismes et de périphrases plus lourdes
Pour saisir des nuances plus fines ? – De rien
Voilà le clou. Eh bien c’est pareil aujourd’hui
Si je demande à quoi tu penses, tu t’accroches
De solide pour courir le long d’une vis sans fin
À quelle rampe, présence épaisse, pilier, n’importe
Quoi empêche la vie de dériver : certitude ici
Maintenant ou sujet de conversation. – Rien !
D’ailleurs il suffisait de poser la question
Comme on lâche une feuille devant les pales en bout
De ligne pour voir qu’elle s’envole au début
De la ligne suivante. – À l’instant où tu rebondis
Sur le trottoir après la dernière marche
Tu n’es qu’un photogramme et le paysage avec toi
Gelé par la touche « pause » du magnétoscope
Mais qui ne veut pas s’arrêter, tremble comme une feuille
Ou on rongeur piégé qui gigote pour rejoindre
Ses semblables. L’image aussi veut rentrer dans la danse
Des images/seconde. Quel est cet élan qui
Frappe de vanité tous les dépôts, voitures garées
Immeubles rescapés du bombardement de la nuit
Et résolutions de réveil ? À tout point de vue,
Qu’il soit extérieur embusqué dans le paysage
Traversé aboli comme un sniper te tient en joue
Pour venger l’univers à quoi tu joues ce mauvais tour
Ou intérieur, ton point de vue privé de ses repères,
C’est un mouvement de mort, escalade et dégringolade
Une soif inextinguible, un appel répété
Au sacrifice (et j’en rajoute exprès), une surenchère
Dans la dévastation. – Mais c’est aussi
Tout le contraire cet aller simple
Que rien ne justifie. Pas un plaisir
Car ça ne donne rien et chaque instant te dépossède
Du spectacle emballé par le rétroviseur
En rivant ton regard au tronçon de route qui fonce
Vers toi. Une jouissance pure de contenu :
L’idée visible de la danse dans le miroir
Qui a mangé le mur derrière la rampe et vide
La piste de ses cavaliers apprentis trop inquiets
De leur pied droit sur place (temps faibles) et du gauche
En arrière de côté (temps forts) pour s’admirer
Évoluant. Disparus corps et biens comme toi
Les Parisiens d’une photo longtemps posée d’Atget
Par excès de vitesse ont-ils au moins connu l’orgasme
Dans un éternuement ? – Le stroboscope les ressuscite
En danseurs, en fugitifs, en fantômes pris sur le fait
Le temps de reconnaître en eux tes frères d’armes
Puis il faudra glaner d’autres images combustibles
Brûler les meubles jusqu’à retrouver le dosage
Explosif de l’absence, de la joie et du mouvement.