A DEFENSE OF POETRY

What joy to see you walking over
My territory, exchanging a few
Insignificant words in passing with the garden
Gnomes. Human figures had become silent
In the constructed part of the domain
On the boundary an aged man barely held
Anyone’s attention as he cut the end off a banana
Bearing a barcode with a Swiss penknife.
Yes, from the first sensation
The visible side announces the colour
The code of the day: the nature
Of its link with what’s hidden. That happens
Here, not in the ‘un-said’
But between the views of the moment
Of the area all completely accurate
And what they cover up is what must be said.
A hydraulic jack supports the gallery
I lean on it, I test its resistance
On each line. Each line measures
The distance between the décor
The record set up and its shadow
Inventory you lay down in writing –
Between the acute sensation and the latent feeling, enters
Between. But this capricious proportion that rules
My unhealthy flow, rhythms it, gets it going
Had frozen in the usual places. A whole area
Invaded by the desert and its cold nights
And its mad-wind-that-no-one-listens-to-expecting-to-get-away-with-it.
The same set-up: the gaze of regulars who avoid each other
Preferring to hand back the change of words in profile
Walls and floor polished darkly by daydreams
For daydreams, sketches rehearsed a thousand times
Before an audience of chairs. Entering you
Troubled the old game of both soul
And landscape. The air you displace when you walk
Has re-swollen the card figures that belong here.
– That leaves us with quite a lot of images
Doesn’t it? What was last night’s TV drama about?
I didn’t even get if it was a docudrama
Or something else. – Yes, everything’s getting muddled up this morning
Or rather juxtaposed, one view bang another
Unequal doses of sun, passers-by, cars, cement
That nothing links except the analogy whose logic
Vanishes into the next vision. – I hope at least
That when sewing them together you understand more clearly
What they’re hiding in your poor little head.
– In two words I call that the sentimental
So I really need you if I’m to advance
From one comparison to the other ironically
Naively in this indirect light
This ‘reality’ that quotes itself
And moves away. Because behind it, far behind
Realism and imagination stand around
In a mortal docudrama. – That’s all?
– That’s all, I’ve said too much, it’s your fault.
Now let’s change terrace
Let’s look for silence but outside.

EEN VERDEDIGING VAN DE POËZIE

Welk een genoegen om je mijn territorium te zien
Overlopen en een paar onbeduidende woorden
Van wacht te zien wisselen met de tuin-
Kabouters. De menselijke gedaanten deden er het zwijgen toe
In het bebouwde deel van het domein
Aan de grens hield een oude man amper de aandacht vast
Door de met een streepjescode opgetuigde bananensteel
Met een Zwitsers zakmes door te snijden.
Ja, van bij de eerste gewaarwording
Bekent de zichtbare kant de kleur
De code van de dag: de aard
Van zijn band met het verborgene. Het gebeurt
Hier, niet in het ‘onuitgesprokene’
Maar tussen de geheel getrouwe visies
Van het moment van de wijk
En wat ze verhullen dat je hoort te zeggen.
Een hydraulische vijzel schraagt de galerij
Ik leun ertegen, ik test de weerstand ervan
Bij elke lijn. Elke lijn meet
De afstand tussen het decor
De vaststelling die men maakt en de schaduw ervan
De inventaris die men op schrift stelt –
Tussen de acute gewaarwording en het latente gevoel, komt
Tussen ertussen. Nu was de grillige verhouding
Die mijn ziekelijk debiet regelt, ritmeert en debiteert
Op de vertrouwde plaatsen bevroren. Een hele strook
Gewonnen door de woestijn en de koude nachten aldaar
En de krankzinnige-wind-waar-niemand-ongestraft-naar-luistert.
Hetzelfde gedoe: de blik van habitués die elkaar vermijden
Elkaar liever van opzij lik op stuk geven
Muren en rijweg gelustreerd door gedroom
Om het gedroom, duizendmaal herhaalde sketches
Voor een zitting van stoelen. Bij je opkomst
Heb je het ouderwetse spel van ziel
En landschap verstoord. De lucht die je lopend verplaatst
Heeft hier de gedaanten van kaarten weer moed ingeblazen.
– Dat levert nogal een hoop beelden op
Niet? Waar ging de tv-film gisteravond over?
Niet eens begrepen of het een docudrama was
Of zo. – Ja, vanmorgen loopt alles door elkaar
Of nee, staat naast elkaar, een zicht klap een ander
Ongelijke doses zon, voorbijgangers, auto’s, cement
Dat niets verbindt behalve de analogie waarvan de reden
In het volgende zicht opgaat. – Door ze aan elkaar
Te naaien hoop ik dat je tenminste iets beter begrijpt
Wat ze in dat povere koppie van jou verhullen.
– Om kort te gaan dat noem ik het sentimentele
Dus ik heb wel je hulp nodig om over te gaan
Van de ene vergelijking naar de andere ironisch
Naïef in dit zijdelingse licht
Deze ‘werkelijkheid’ die zichzelf citeert
En achter zich laat. Want achter haar, ver achter haar
Maken realisme en verbeelding pas op de plaats
In een noodlottig docudrama. – Is dat alles?
– Dat is alles, ik heb te veel gepraat, dat is jouw schuld.
Laten we nu van terras veranderen
Laten we stilte opzoeken maar buiten.

UNE DÉFENSE DE LA POÉSIE