I look at a leaf and attach my hope

I look at a leaf and attach my hope
to it. That despite the year’s end
it will remain. If the wind will quiver.
And trembling not notice. I look
at it from my place. Hasn’t
its place always been? Similar
in itself? What keeps me
then. From that and for ever
turn back. Or just
turn myself
around.

Ik zie naar een blad en vestig mijn hoop

Ik zie naar een blad en vestig mijn hoop
erop. Dat het ondanks het jaareinde zal
blijven hangen. Als de wind plotseling zal gaan bibberen.
En trillend niet merken. Ik zie
ernaar vanaf mijn plaats hier. Was
zijn plaats er niet altijd al? In zichzelf
gelijkend? Wat weerhoudt
mij dan. Om voorgoed
terug te keren. Of
me gewoon om te
keren.

Jag ser på ett blad och fäster mitt hopp
till det. Att det trots årets slut ska
hänga kvar. Om vinden ska rista till.
Och darrande inte märka. Jag ser
på det här från min plats. Har inte
alltid dess plats varit? Liknande
i sig själv? Vad hindrar mig
då. Från att för alltid
vända tillbaka. Eller
bara vända mig
om.