AIR TERMINALS

LUCHTHAVENS

Lezen hoe Mansfield beweert dat het woord lucht
is erin te leven.
 
Louter systeem vs. wetenschapsangst.
 
Niet de schat van een jongen nadrukkelijk
of de rijk-hellende Rozemarijn,
 
meer een kans om te wonen in
bijnierdruk –
zes uur gevlochten hemel
door wolkenbraille geduwd.
 
*
 
Hoe houd je je staande wanneer plotseling
lucht je in stukken deelt en vliegangst aanjaagt
 
en er avond aan avond
vleugelspanningen rakelings langs je hoofd scheren?
 
*
 
Kleine curve van vertrouwen in het plezier van een kind in architectuur.
 
Bij de terroristencontrole
drempel en tegendrempel –
 
de angst van een mus voor vol zonlicht,
een studieuze benadering van Boeing-assemblages.
 
*
 
Je reisrantsoen kleren, voorzichtig
in strakke plooien gevat           raakt
 
en is hoe lucht bedoelt,
 
geklemd om de wortels van een hand
 
als je omkijkt en gebaart –
eenmaal    tweemaal    ten slotte.
 
*
 
Lucht als de stabilisering van verslaving:
hoe te ademen als de schaduw ondergaat?
 
Lucht leidt naar brekers bij de logica-gate
de volmaakte misdaad, altijd veilig wegkomen.
 
Sporen in landingsdamp –
de beweging van mijn hand op je rug die zegt
 
‘ga’.
 
*
 
De weg die ik ga, ga ik te voet,
vol angst en tedere trouw.
 
Bij de ventilatietunnel
de zachte verzadiging van luchtgezang
elke tenor, beschaafd.
 
Jouw pronken met hoogte
is strikt west-omarmend.
 
Waarom het verschil belangrijk is?
 
Er hing een koude, bittere smaak in de lucht
en de pas ontstoken lampen maakten een treurige indruk.

AIR TERMINALS

Reading how Mansfield claims the word air 
is to live in it.
 
Pure scheme vs. science anxiety.
 
Not the duck of a boy emphatic
nor the rich-leaning Rosemary,
 
more a chance to inhabit
adrenal pressure—
six hours of braided sky
pushed through cloud braille.
 
*
 
How to steady up when all at once
air batches you out to crash phobias,
 
night after night,
wing tensions grazing your head?
 
*
 
Small curve of trust in a child’s joy at architecture.
 
At the terrorist check
threshold and counter-threshold—
 
a sparrow’s fear of total sunlight,
a studious approach to Boeing assemblies.
 
*
 
Carefully your ration array of clothes
checked in tight folds           touches
 
and is how air means,
 
clipped around the roots of a hand
 
as you look back gesturing—
once     twice   finally.
 
*
 
Air as the steadying of addiction:
how to breathe as the shadow dips?
 
Air-guides to breakers at the logic gate
the perfect crime, always getting away.
 
Evidences in landing vapour—
the movement of my hand on your back that says               
 
‘go’.
 
*
 
The route I take I take on foot,
afraid and tenderly loyal.
 
At the ventilation tunnel
the smooth saturation of air vocals,
every tenor, decorous.
 
Your flaunting of altitude
is strictly west-hugging.
 
How the difference tells?
 
There was a cold bitter taste in the air
and the new-lighted lamps looked sad.