MUSEOLOGICAL

There is no place
for the restless. Art
will not come home again,
its hiding-place knows no time
 
For every ambush
a hop, step and a jump, a
hazardous stint in the daring
dark
 
How many notes lose
their footing, what turmoil
soughs on: we caress shrill
strings
 
A rip has gouged out
beauty in canvas, in the street
a can of coke kicked
into a sculpture lies muted,
Nothing asks for a plinth
 
We croon dissonances
in the trees now it is getting
late and on the evening lake
the madness of the moon
once again is mirrored
in us

MUSEAAL

MUSEAAL

Nergens een plek
voor de rusteloze. De kunst
komt nooit meer thuis, haar schuilplaats
kent geen tijd
 
Voor elke hinderlaag
een hink-stap-sprong, een
waagstuk in het durvend
donker
 
Hoeveel klanken glijden
uit, hoeveel stoornissen suizen
nog na: we strelen schrille
snaren
 
Een scheur heeft schoonheid
in het doek gekerfd, op straat
ligt als verstomd een colablikje
tot sculptuur geschopt, het Niets
vraagt om een sokkel
 
We kwelen dissonanten
in de bomen nu het later
wordt en aan het avondmeer
de waanzin van de maan
zich weer in ons
weerspiegelt