ABENDROT

AVONDROOD

De avond draagt het rood van het symbool,
Draag het verder. In de vreemde.

(Ga naar de wind. Vraag de wind.
Ga naar de maan. Vraag de maan.
Ga naar de zon. Vraag haar.)

Wij dragen aan de verte, de vreemde
het rood over van het overgeleverde symbool.

Wij staan op post, als het van eigenaar verandert.
Zijn erfgenaam is het kind. Zijn plaats is de wieg.

O dit woord
peetouders van het ondergeschoven kind.

       – O wij, sprookjesachtig arme,
       in de vreemde gestuurde, verstoten
       moeders van het ondergeschoven kind!

Wij in het vagevuur
van onze ridderlijkheid trouwe
peetouders van het ondergeschoven kind
verlossen onszelf, laten zien wie we zijn, gaan
vreemd.

ABENDROT

Der Abend trägt das Rot des Symbols.
Trägt es fort. In die Fremde.

(Geh zum Wind. Frage den Wind.
Geh zum Mond. Frage den Mond.
Geh zur Sonne. Frage sie.)

Wir überantworten der Ferne, der Fremde
das Rot des überkommenen Symbols.

Wir stehen Posten, wechselt es den Besitzer.
Sein Erbe ist das Kind.
Sein Ort ist die Wiege.

Wir sind die – Oh, dieses Wort uns! – 
Paten des Wechselbalgs! –

       – Oh, wir märchenhaft armen,
       in die Fremde geschickten, verstoßenen
       Mütter des Wechselbalgs! – 

Wir im Fegefeuer
unserer Ritterlichkeit treuen
Paten des Wechselbalgs
erlösen uns: bekennen uns: gehen
fremd.