DOUBLED ELEGY, ETHICAL

VERDUBBELDE ELEGIE, ETHISCH

Een van ons werd erdoor verschroeid.

Het deed zelfs steen openbarsten, herhaaldelijk trok stof
zelfs de hemel in.

Wij zijn een aanpassing van de breuk van de peul,
die plaatselijk naar het zaad van de hemel grijpt,

hier werden wij uitverkoren, elk tastte zijn eigen asfalt af,
teneinde, aangeboren, de hemel te grijpen.

O, nooit nam ik je hand zonder prikkeling,
als ik het gezegde met gratie zei
zei ik het nooit om het zeggen zelf.

Hoog in het net van deze hemel zweeft onze verschuldigdheid,
in haar geheel boven ons, alsof zij doet alsof,

maar al grijpend naar de meest nabije hemel
schuifelen we vooruit, worden we doordrongen door
heel de hemel die ontwaakt als ware hij van nature van ons.

Dus laat ik de kwelling in mij kwellen, zodat ik jou niet verlies
uit mijn ogen, jou
mijn zien zo zacht laat doordringen dat ik je kan grijpen
in je baan, als hemel.
En mocht je niet blijven, wees dan niet ondoordringbaar voor ons wij,
als je je adem niet mengt met mij, verrukkelijke adem . . .
Als het jij-parfum adem zou aanwakkeren
zou ik verrukt zijn, net als een voet
wanneer die vreemd stijgt

of een zaadje dat plaatselijk het gras van de hemel grijpt.

DOUBLED ELEGY, ETHICAL

One of us was scorched by it.

It caused even stone to crack open, repeatedly dust
entered even the sky.

We are an adjustment of the pod’s rupture,
that seizes locally the seed of the sky,

here were we chosen, separately groping asphalts,
so as to seize, innately, the sky.

Oh, i never took your hand without piquancy,
when i said gracefully the said things,
i never said them for the sake of saying.

In the net of this sky our indebtedness soars,
all of it above us, as if pretending,

though in seizing the sky nearest us
we inch forward, we are penetrated by
all the sky waking up as if it were naturally ours.

So i let ache ache in me, so that i do not lose you
from my eyes, let you
penetrate my seeing so gentle so i may seize you
in orbit, as sky.
And if you won’t stay, be not impervious to our we,
if you won’t mix your breath with me, exalting breath . . .
If the perfume of you were to stir up breath
i would exalt, as a foot does,
strangely rising

or a seed, seizing locally the grass of the sky.