VOICES

Someone comes to your room tonight and says into your ear: get up, I’ve come for you.

The voice enters your dream as if it were a needle or a wave. You hear it calling you insistently.

You wake.

You rise and move about the house a final time. You sit in every chair so that they’ll hold your body’s shape forever, you slash your clothes because you’ll never need them now, you kill the flowers, one by one, that fill the vases, you smash the plates, you sip the oil from all the lamps, undress the mirrors.

You tell the blazing air your favorite memories and poems: you won’t be seeing them again: you’ll never kiss or breathe or sleep them: you’ll never hear them sad or lusty or trace their awful contours with your fingertips.

But there’s a single word that you don’t want to leave behind and you don’t know which one it is.
But there’s a single certain gesture you should take with you so that it always sets your face ablaze.
But there’s a single love you’ll need tomorrow when the hour of the exculpation comes.

And so you go to your bedroom and something has changed. There’s someone breathing in the darkness. You draw closer and say into its ear: get up, I’ve come for you.

STEMMEN

Vanavond komt iemand naar jouw kamer en fluistert: sta op, ik kom je halen.
 
De stem dringt binnen in je droom als een naald of een vloedgolf. Je hoort dat hij jou aanhoudend roept.
 
Je wordt wakker.
 
Je staat op en loopt voor het laatst door het huis. Je gaat op elk van de meubelstukken zitten opdat ze eeuwig de vorm van jouw lichaam behouden, je verscheurt je kleren omdat je ze niet meer nodig hebt, je doodt een voor een de bloemen in de vazen, je gooit de borden aan gruzelementen, je drinkt de lampenolie op, je kleedt de spiegels uit.
 
En tegen de brandende lucht zeg je je beste herinneringen en gedichten: je zult ze nooit meer terugzien: je zult ze nooit meer kunnen kussen of inademen of in slaap brengen: je zult nooit meer horen of ze liefdevol of verdrietig zijn en nooit meer zul je hun vreselijke vorm volgen met je vingers.
 
Maar er is één woord dat je niet wilt achterlaten en je weet niet wat het is.
Maar er is één laatste grimas die je zou moeten meenemen om jouw gezicht altijd te laten opgloeien.
Maar er is één liefde die jij morgen nodig zult hebben wanneer het uur der rechtvaardigingen daar is.
 
Dan ga je terug naar je kamer en er is iets veranderd. Iemand haalt adem in de duisternis. Jij gaat naar hem toe en fluistert: sta op, ik kom je halen.

VOCES

Alguien viene a tu habitación esta noche y te dice al oído: levántate, he venido para llevarte.

Entra la voz en tu sueño como una aguja o un golpe de mar. La escuchas llamarte con insistencia.

Despiertas.

Te incorporas y recorres la casa por última vez. Te sientas en cada uno de los muebles para que siempre guarden la forma de tu cuerpo, cortas tu ropa porque ya no la vas a necesitar, matas una a una las flores que llenan los jarrones, trizas los platos, te bebes el aceite de las lámparas, desvistes los espejos.

Y le dices al aire encendido tus mejores recuerdos y poemas: ya no los volverás a ver: nunca podrás besarlos ni respirarlos ni dormirlos: ya no los escucharás amorosos o tristes ni seguirás con tus dedos su forma terrible.

Pero hay una sola palabra que no quieres dejar y no sabes cuál es.
Pero hay un solo gesto definitivo que deberías llevarte para que siempre incendie tu rostro.
Pero hay un solo amor que necesitarás mañana cuando llegue la hora de las justificaciones.

Entonces regresas a tu habitación y algo ha cambiado. Alguien respira en la oscuridad. Tú te acercas para decirle al oído: levántate, he venido para llevarte.