Poetry International Poetry International
Gedicht

William Cliff

Melancholy

when I was a child all alone in the country
and the gaping sky fell on my head
and the surrounding sea murmured to come
slowly to enclose me in its polluted tide

when in my absurd grubby shorts
I showed my knock knees and was
an insect lost in the limitless bad temper
of the evil adults who spat out their blasphemies

then I stopped for a moment at the edge of the sea
and covered my face with my hand to shut out the sight
of the horror of being born on this earth
and of always waiting for the morning light

MELANCHOLIE

toen ik als kind alleen in de vrije natuur liep
en de gapende hemel neerstortte op mijn hoofd
en de zee om me heen lispelend naderbij kwam
me langzaam insluitend in zijn stinkende vloed

toen onder mijn walgelijk lachwekkende broekje
mijn spillebenen staken en ik niets anders dan
een insect was verloren in ’t onpeilbare humeur
van gemene volwassenen die vloeken uitsloegen

ben ik op het strand blijven staan met mijn hand voor
mijn ogen om even maar niet te hoeven zien
hoe erg het is op aarde geboren te zijn
en nog altijd te wachten of het eindelijk dag wordt

Melancholy

quand j’étais un enfant tout seul dans la campagne
et que le ciel béant me tombait sur la tête
et que la mer autour murmurait pour venir
lentement m’enfermer dans sa marée pourrie

quand avec ma culotte infecte et ridicule
je montrais mes genoux cagneux et que j’étais
un insecte perdu dans l’humeur infinie
des adultes mauvais qui crachaient leurs blasphèmes

alors je m’arrêtais un instant sur la grève
et je portais ma main sur ma figure pour
ne plus voir l’horreur d’être né sur cette terre
et d’attendre toujours que se lève le jour
Close

MELANCHOLIE

toen ik als kind alleen in de vrije natuur liep
en de gapende hemel neerstortte op mijn hoofd
en de zee om me heen lispelend naderbij kwam
me langzaam insluitend in zijn stinkende vloed

toen onder mijn walgelijk lachwekkende broekje
mijn spillebenen staken en ik niets anders dan
een insect was verloren in ’t onpeilbare humeur
van gemene volwassenen die vloeken uitsloegen

ben ik op het strand blijven staan met mijn hand voor
mijn ogen om even maar niet te hoeven zien
hoe erg het is op aarde geboren te zijn
en nog altijd te wachten of het eindelijk dag wordt

Melancholy

when I was a child all alone in the country
and the gaping sky fell on my head
and the surrounding sea murmured to come
slowly to enclose me in its polluted tide

when in my absurd grubby shorts
I showed my knock knees and was
an insect lost in the limitless bad temper
of the evil adults who spat out their blasphemies

then I stopped for a moment at the edge of the sea
and covered my face with my hand to shut out the sight
of the horror of being born on this earth
and of always waiting for the morning light
Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère