Look how windy it’s been

Look how windy it’s been

green leaves that didn’t belong there
lay on the airless little square

it was a summer like they’re supposed to be
as all-out as the war raging elsewhere

while the city lay dreaming like a bomb
a dream must have lain sleeping innocuously

enough to scare one, into speech, for a minute,
while the river flowed past the friends

they talked about ways with words rotting teeth and who
’ll die next, assessed the motionless shore opposite them

sang the day’s praises until deep in the dusk, things were
how they’d always been –

Kijk, het heeft gewaaid

Kijk, het heeft gewaaid

op het kleine bladstille plein
lagen groene bladeren die er niet hoorden

het was een zomer zoals het behoorde
totaal als de oorlog die elders woedde

terwijl de stad als een bom lag te dromen
moest er een droom zijn geweest die niet droomde

iets om even te schrikken, in woorden, terwijl
de rivier de vrienden voorbijstroomde

zij spraken over taalgebruik tandbederf aan
staande doden, schatten de roerloze tegenoever

prezen de dag tot diep in het donker, het was
zoals het altijd geweest was –