INSTRUCTIONS ON NOT GIVING UP

NIET OPGEVEN, EEN HANDLEIDING

Niet eens zozeer de karmozijnen klaroenen die uit
de sierappelboom barsten, niet het bijna obscene
spektakel bij de buren als de kersentakken
hun suikerspinkleurige bloesem in de loodgrijze lucht
vol lenteregen steken, maar het groen worden van de bomen
is wat me opbreekt. Als na de bom van wit
en snoeproze, de tierelantijnen van de wereld, het trottoir
bezaaid ligt met de nasleep van confetti,
komen de bladeren. Geduldig, gestaag, groeit een groene huid
over wat de winter ons ook heeft aangedaan, een terugkeer
naar het onwennige idee van doorgaand leven ondanks
de zooi die wij zijn, de pijn, de leegte. Goed dan,
laat maar komen, zegt de boom bijna, als een gloednieuw blad
open krult van vuist tot opgehouden hand, laat het maar komen, allemaal.

INSTRUCTIONS ON NOT GIVING UP

More than the fuchsia funnels breaking out
of the crabapple tree, more than the neighbor’s
almost-obscene display of cherry limbs shoving
their cotton candy-colored blossoms to the slate
sky of Spring rains, it’s the greening of the trees
that really gets to me. When all the shock of white
and taffy, the world’s baubles and trinkets, leave
the pavement strewn with the confetti of aftermath,
the leaves come. Patient, plodding, a green skin
growing over whatever winter did to us, a return
to the strange idea of continuous living despite
the mess of us, the hurt, the empty. Fine then,
I’ll take it, the tree seems to say, a new slick leaf
unfurling like a fist to an open palm, I’ll take it all.