THE CONDITIONAL

DE VOORWAARDELIJKE WIJS

Stel dat het nooit morgen wordt.
Stel, de maan verwordt tot ijzig gat.
Stel, de amberboom vergaat tot steen.
Stel, de zon is vuil zwart smeulend rubber.
Stel, de ogen van de uil zijn speldenknoppen.
Stel, de wasbeer is een hete teervlek.
Stel, het hemd is plasticafval in de berm.
Stel, de keuken is een koeienlijk.
Stel, we maken haar nooit mee: stralende
toekomst, een verzande ster die nooit
dichtbij komt, nooit verblindt.
Stel, we komen haar nooit tegen. Hem nooit.
Stel, in onze laatste ogenblikken kijken we
elkaar aan, met verstrengelde vingers,
houden de hond stevig vast, zien hoe de hemel brandt.
Stel dan: Het maakt niet uit. Stel dan: Dat zou
genoeg zijn. Stel dat je het nog steeds wil: leven,
hier, samen, en ons gelukkig prijzen.

Say tomorrow doesn’t come.
Say the moon becomes an icy pit.
Say the sweet-gum tree is petrified.
Say the sun’s a foul black tire fire.
Say the owl’s eyes are pinpricks.
Say the raccoon’s a hot tar stain.
Say the shirt’s plastic ditch-litter
Say the kitchen’s a cow’s corpse.
Say we never get to see it: bright
future, stuck like a bum star, never
coming close, never dazzling.
Say we never meet her. Never him.
Say we spend our last moments staring
at each other, hands knotted together,
clutching the dog, watching the sky burn.
Say, It doesn’t matter. Say, That would be
enough. Say you’d still want this: us alive,
right here, feeling lucky.