LETTERS TO THE GLOBAL SOUTH

BRIEVEN AAN HET MONDIALE ZUIDEN

Lief Zuiden,

Ik leerde ontrafeld te komen
als een sjaal waarvan ik de gouddraad liet vallen al
in het begin.

ik trek mijn garen uit het weefsel
en het vermenigvuldigt zich als door een wonder.
ik laat de draad zakken, slap en
kreukelig in
nette kleine ws ws

en leer het allemaal over te doen

§

Lief Zuiden,

Omdat ik haar met me meedroeg, in mijn lichaam,
zag ik nooit de diepten van de droefheid in je gezicht.
Nu pluk ik aan de botten ervan: je kinderlijke zwijgen
je geschaafde knie en je gescheurde wijnrode polyester
broek stijf van het stof, je voet die naar het grind schopt.
Er was altijd zoveel grind te vinden
toch?
Of was het puin?

§

Lief Zuiden,
De torenblokken liggen daar nu leeg
hun kalkachtige groei een negatieve gietvorm
van het vlees dat er woonde.
Welke heremietkreeften gaan ze gebruiken als
verschalkte schelp? Waar komen ze vandaan?

LETTERS TO THE GLOBAL SOUTH

Dear South,

I have learned to come undone
like a scarf whose purl stitch I dropped way back
at the beginning.

I pull my yarn out of the weave
and it multiplies like in a miracle.
I let the line sag, limp and
creased into
neat little ws ws

and learn to redo it all

§

Dear South,
Because I carried it around with me, in my body,
I never noticed the depths of the sorrow in your face.
Now I pick at the bones of it: your childish silence
your scraped knee and your torn wine-coloured polyester
trousers caked in dust, your foot kicking at the gravel.
There was always so much gravel around,
wasn’t there?
Or was it rubble?


§

Dear South,
The tower blocks are lying empty now
their calcareous growth a negative cast
of the flesh that inhabited them.
What hermit crabs will use them as a
scavenged shell? Where do they hail from?