Poetry International Poetry International
Poem

Kayo Chingonyi

Forgive

Vergeef

Green-eyed boy
Ik schrijf dit vanaf waar je het voor gezien hield het land van de levenden of zoiets.

En hoe bevalt je nieuwe crib mix je nu ergens duistere
riddims gebrand met een draad licht?

Wat een barre tijd om in te leven iedereen dreigt met geweld niet alleen ik in de knel
heb ik al over mijn terugkerende nachtmerrie verteld:

een hamer die neerkomt op een boomstronk mijn hand      ligt op de boomstronk te wachten op de klap?

Toen ik hoorde dat je was overleden stond ik me om te kleden voor een bruiloft ik trok de knoop van mijn stropdas recht
en zei oké – verbluft

over de slinkse wijze waarop een dooddoener zich opdringt zoals sommige mannen uitdijen om een ruimte te vullen –

we hadden elkaar al in geen maanden gesproken had ik geweten dat de woorden ‘bruv, wat is goed’ de laatste woorden waren

van onze correspondentie dan had ik je verteld hoe de tafel en stoelen in je moeders keuken me heropgebouwd hebben.


Dan had ik gevraagd of je je die keer nog kon herinneren dat we krystal klear luisterden op rinse en een glimp opvingen van pure vreugde die lang genoeg duurde om te dansen.

Forgive

Green-eyed boy,
I write this from where you left off the land of the living so called.

And how do you like your digs are you somewhere now bumping dark riddims cut with a thread of light?

What a time to be alive everyone’s going on spare not just my life going on pear
have I told you about this recurring nightmare:

a hammer    coming down on a tree stump my hand    waiting on the tree stump for the blow?

I learned of your passing as I dressed for a wedding shifting the knot of my tie
I said ok – marvelling

at the way a stock phrase insinuates itself the way certain man spread
to fill a space – 
 
we hadn’t spoken in months had I known the words bruv, what is good
would be the last words

of our correspondence I would have told you how the table and chairs in your mother’s kitchen rebuilt me.


I would have asked if you remembered the day we heard krytstal klear on rinse and glimpsed joy for long enough to dance.
Close

Forgive

Green-eyed boy,
I write this from where you left off the land of the living so called.

And how do you like your digs are you somewhere now bumping dark riddims cut with a thread of light?

What a time to be alive everyone’s going on spare not just my life going on pear
have I told you about this recurring nightmare:

a hammer    coming down on a tree stump my hand    waiting on the tree stump for the blow?

I learned of your passing as I dressed for a wedding shifting the knot of my tie
I said ok – marvelling

at the way a stock phrase insinuates itself the way certain man spread
to fill a space – 
 
we hadn’t spoken in months had I known the words bruv, what is good
would be the last words

of our correspondence I would have told you how the table and chairs in your mother’s kitchen rebuilt me.


I would have asked if you remembered the day we heard krytstal klear on rinse and glimpsed joy for long enough to dance.

Forgive

Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère