From Chapter A

Uit Hoofdstuk A

Taalambachtsman haat vaagspraak. Dada-bard,
maf als Tzara, slaat alarm, laakt taaldaad als star,
kaal, kalkt alfa (haar haak daalt naar vlaag)
waaraan stanza haar maatschaal raamt. (Schandaal
Schandaal!) Narvandaal hakt zwart ankh-staal – mal
ramt ’n wasplak, staaft daar haar naam vast, ars magna
(abstracttaal baart anagram). Barbaar-skald galmt laag,
zwaar, z’n praalzang draalt (Mahabharata), maar z’n
aanpak gaat mank. Paaps cabaal schalt ‘Alaaf’, schaft af al
wat aan annaal, traktaat raakt, al wat aan drama, psalm
raakt: Kant, Kafka, Marx, Marat. Maatstaf hard als fatwa
bant ’n paragraaf al als A als standaardbaak faalt.

From Chapter A

Awkward grammar appals a craftsman. A Dada bard
as daft as Tzara damns stagnant art and scrawls an
alpha (a slapdash arc and a backward zag) that mars
all stanzas and jams all ballads (what a scandal). A
madcap vandal crafts a small black ankh – a hand-
stamp that can stamp a wax pad and at last plant a
mark that sparks an ars magna (an abstract art that
charts a phrasal anagram). A pagan skald chants a dark
saga (a Mahabharata), as a papal cabal blackballs all
annals and tracts, all dramas and psalms: Kant and
Kafka, Marx and Marat. A law as harsh as a fatwa bans
all paragraphs that lack an A as a standard hallmark.