THE LAST SONGS ARE ASSEMBLING

The last songs are assembling,
Soldiers of a ghostly front:
Escaping from surrounded places
A refrain or two make a break for it
Appearing at the rendez-vous
Looking about them, like the hunted.

How stiffly unbending they are
Running water won’t soften them now!
How unused they are to company
The words don’t form as they ought.
But their elderly, skillful hands
Pass the cartridges round,
And until first light their seeing fingers
Reassemble Kalashnikovs,
They draw, with sharp intake of breath
From wounds, the deeply lodged letters –
And towards morning, avoiding checkpoints,
They enter the sleepless city.

In times of war, they fall silent.
When the muses roar, they fall silent.

DE LAATSTE LIEDEREN TREKKEN AAN

De laatste liederen trekken aan,
Strijders aan een onzichtbaar front:
Breken uit de omsingeling, vluchten
Uit gevangenschap per twee à drie regels,
Melden zich bij het trefpunt,
Schuw over hun schouder kijkend.

Wat zijn ze toch dor geworden,
Niet langer in water te weken!
Wat zijn ze toch wild geworden,
Kunnen geen Russisch meer spreken.
Maar hun oude, bedreven handen
Delen munitie uit,
Vóór het licht wordt lopen hun ziende
Vingers een ‘kalasjnikov’ na,
Vlug naar adem happend trekken ze
Uit een wond een scherf van een letter
En betreden de slapeloze
Stad al vroeg, de wachtposten mijdend.

En ze zwijgen als kanonnen daveren.
En ze zwijgen als de muzen daveren.

Собираются последние песни,
Бойцы невидимого фронта:
Выходят из окруженья,
По две-три строки бегут из плена,
Являются к месту встречи,
Затравленно озираясь.

Как они зачерствели,
Уже не размочить водою!
Как они одичали,
Не могут сказать по-русски.
Но старыми, умелыми руками
Они раздают патроны,
До света зрячими перстами
Они «калашников» перебирают,
Извлекают, охнув, из раны,
Глубоко засевшие буквы –
И к утру, обойдя заставы,
Они входят в бессонный город.

И молчат, пока грохочут пушки.
И молчат, пока грохочут музы.