Caribische tijm is tien keer zo sterk als de Engelse soort – vraag maar aan Miss Queenie en haar royal navy, die geen Jamaicaans onkruid uit haar rozentuin kon rukken dat niet dik, tienvoudig en zwart geworden met de woede van een onteerde man weer teruggroeide. De futloze Amerikaan die ik met mijn ouwe sloffen in de kaken van de Atlantische oceaan joeg, heeft nooit het harde schallen van mijn lach begrepen, waarom ik ruw rimpelend fronste, hoe ik de holtes van ieder bot kende. Maar graaf waar de aarde vochtig is en plant het trotse zaad van je schandeboom; laat ze niet zeggen dat er nooit iets is opgekomen. Rol het vat pekelvis de heuvel af en laat die beukende donder galmend opstijgen naar de strandmaan, aan haar lange oorbellen naar onze zee gekletterd, tien keer zo blauw als het blauwste oog. Die muntthee die fluit in de Hollandse ketel is sterker dan sterke drank en moet met zes lepels suiker, graag – wat kan ik zeggen, het bloed van mijn overgrootvader was dik geklonterd met rietsuiker en overproof rum; toen hij bloedde, druppelde het dik als melasse, klonterde zwart als speeksel in de keel. Iedere rode mier van Negril tot de Fransozengrot kwam aan zijn ader wroeten en sabbelen, waar zijn been gehoningd was met een suikerzieke rotting, en toen hij mijn grootmoeder ving in zijn wijde visnet, diende hij haar koud op voor zijn onbezonnen zoon: “Meermin op het dek.”

Caribbean thyme is ten times stronger than the English variety – just ask Miss Queenie and her royal navy, who couldn’t yank a Jamaican weed from her rose-garden that didn’t grow back thick, tenfold, and blackened with the furor of a violated man. The tepid American I sank with my old shoes over the jaws of the Atlantic could never understand the hard clamor of my laugh, why I furrowed rough at the brow, why I knew the hollow points of every bone. But dig where the soil is wet and plant the proud seed of your shame-tree; don’t let them say it never grew. Roll the saltfish barrel down the hill, sending that battered thunder clanging at the seaside moon, jangled by her long earrings at our sea, ten times bluer than the bluest eye. That mint tea whistling in the Dutch pot is stronger than liquor, and takes six spoons of sugar, please – what can I say, my great-grandfather’s blood was clotted thick with sugar cane and overproof rum; when he bled it trickled heavy like molasses, clotted black like phlegm in the throat. Every red ant from Negril to Frenchman’s Cove came to burrow and suckle at his vein, where his leg was honeyed with a diabetic rot, and when he caught my grandmother in his wide fishing net, he served her up cold to his wild-eyed son: “Mermaid on the deck.”