CONCAVE BOBBING

When I grate the cheese with your grater then hallucinations
besiege my pasta dish. Behind me a comforting voice
that mumbles Old Testament verses.

During the flood a dove with a twig
brings solace to a person bobbing. As without a sign
we won’t believe in ground beneath the seas of rain.

I hallucinate your drenched hair that actually leaves
some droplets behind, the pesto actually tasting better now you
pick the basil. I flicker and flicker with skeptical joy.

These are small bits of proof with which I set my course.
The Ararat comes into view – in a manner of speaking.
I just can’t see a blind thing in this flickering light.

Concaaf dobberend

Concaaf dobberend

Rasp ik de kaas met jouw rasp dan omsingelen
hallucinaties mijn pastagerecht. Achter mij murmelt
een stem geruststellend een oudtestamentische tekst.

Tijdens de vloed brengt een duif met een twijg
troost aan een dobberend mens. Want zonder teken
geloven we niet in grond onder zeeën van regen.

Ik hallucineer je verregende haren die werkelijk druppeltjes
achterlaten, de pesto smaakt werkelijk beter nu jij
de basilicum plukt. Ik knipper en knipper van sceptisch geluk.

Het zijn kleine bewijzen waarmee ik moet roeien.
De Ararat komt in zicht. Bij wijze van spreken.
Ik zie nu eenmaal geen steek in dit knipperend licht.