CRUST OF BREAD, AND SUCH –

KORSTJE BROOD, EN ZO –

Niet het gerezen deeg, of zacht
casino met hartig beleg, veegje
boter of marmelade – ik wil wat rest,
het met kruimels bespikkelde bord, het korstje
brood. Ik wil de randen waar het mes
zijn haastige rafels kneedde, het magere
beetje op duur porselein. Een klein hart,
de kleur van kwarts en verbrand roest.
Laat de sterren aan een tegenliggende hemel
constelleren in de onmogelijke vorm
van een verre jongen. Wat wil zeggen, ik ben
door verlangen heen, als een mes door zijn korst.
Ik ben ermee klaar zoals regen klaar is
met blikkig rillen over glas;
Zoals een door zijn tijd in een harde wereld
heengetikt hart – een sprankje heldere hemel
dat dezelfde vraag oproept, Wat,
wat wil je van me?

CRUST OF BREAD, AND SUCH –

Neither the risen dough, or the plush
Square with its savory load, drip
Of marmalade or butter – I want the morsel,
The plate peppered with crumbs, the crust
Of bread. I want the edges, jagged where the knife
Kneads its urgent imprecisions, the scrawny
Bit on precious China. I want a small heart,
The color of old quartz and burnt rust.
Let stars do their work on an opposite sky,
Constellate the impossible shape
Of a far boy. Which is to say, I’m through
With want, as a cleaver to his crust.
I’m done the way rain is done
With its tinny shudder crossing glass;
The way the heart is done doing time
In a hard place – a clear shimmer of sky
Begging the same question, What,
What do you want?