HOUSEKEEPING

HUISHOUDEN

In een huis heerst de stilte die een thuis maakt.
We houden een man buiten,
of binnen, bespreken zijn geestelijke gesteldheid, misschien
weten we instinctief van hem weg te blijven als
de kleuren donkere aureolen hebben of als de kleur van een
altijd uitgeveegd is
door de kleur van een ander, een ex voor een ex
eindeloos, alle wonden zijn eindeloos,
slaan de hoeken van
mijn hoofd eraf. Aan ieder randje vind ik
een kleine plas van de Lethe
om mijn krokodillentenen in te steken,
en ik verwacht nog steeds applaus te krijgen
voor mijn meesterlijke maskerade, ik denk dat ik
daarom instinctief aanvoelde dat een man het
antwoord op mijn vraag niet zou weten: hoe
ga je om met vrouwelijkheid en vrouwelijk
geïdentificeerde woede? En in plaats daarvan aanraadt
dat ik een andere man lees en de andere man
zei ‘spot is het machtigste wapen van een MAN’
en ik lachte maar
onder de oppervlakte was ik heel erg boos.

Als ik denk aan echte dood (in tegenstelling tot
gewoon Lethe) is die onwerkelijk, waardoor ik wist
dat er iets is in dit lichaam dat aan me kleeft –
wanneer ik de vertelling download
en in mezelf implementeer, of wanneer mijn benen
bezwijken door het huilen, of wanneer ik zweef op een
gloeiend kooltje van eigen makelij, thuis in de auto
of wanneer de auto de stad in platteland verandert
of wanneer de wind door mijn haren waait. Of wanneer ik zie
hoe verkeerd ik het heb, wanneer ik zing tijdens het koken,
wanneer het land een roze theeboom besproeit of een
distel de veranda blokkeert of wanneer een stukje
land onaangeraakt ligt sinds lange tijd
onder een dak van gevallen gaaswerk en uitgedroogde den
en het gras hoog is en bespikkeld met citroentijm
waarvan de geur mijn neus vult omdat ik erin
opga, het onder mijn knieën en ellebogen plet
en hij breekt open en laat zijn essences vrij –
en dan zitten mijn gevoelens neer aan de voeten van
wat hen voelde.

HOUSEKEEPING

In a house is the silence of what is a home.
We either keep a man out
or in, debate his sanity, might know
to stay away from one instinctively if
the colors have dark aureoles or if the color
of one is always smudged out
by the color of another, an ex for ex
ample, all wounds are ample,
knocking on the corners
of my head. At each edge I find
a little puddle of Lethe
to drop my crocodile toes in,
still expecting to be applauded
for my expert mockery, I guess that’s
why I knew instinctively that a man would
not know the answer to my question: how
do you deal with female and female-
identified rage? But instead recommend
I read some other man and the other man
said ‘ridicule is MAN’s most powerful weapon’
and I laughed but
underneath it I was really angry.

When I think of real death (as opposed to
just Lethe) it is unreal, which is how I know
there is something in this body that clings to me –
when I download the narrative
and insert it into my being, or when my legs
buckle from crying, or when I float on an
ember of my own making, home in the car
or when the car turns a city into a countryside
or when the wind whips my hair. Or when I see
how wrong I am, when singing whilst cooking,
when the land sprays up a pink tea tree or a
thistle bars the front porch or when a piece
of land has been untouched for a long time
beneath a canopy of fallen netting and dried pine
and the grass is high and dotted with lemon thyme
whose essence fills my nose because I throw
myself into it, crush it under my knees and elbows
and it breaks open and releases its oils –
then my feelings sit down at the feet of
what felt them.