MEDEA

They say she killed her own brother,
descends from the Sun and barbarian soil,
and gave an animal with golden fur
to a practical, not very spiritual young man
who had taken her breath away. But he
also wanted a throne, a second
wife and a country to rule.

When a sorceress weeps she invokes
demons who invoke curses.
The writer, aware of her motive, steadies
the knees of the magic demigoddess
and empathically paints on her mouth
the tragic words: I wanted nothing
for myself, I did it all for you.

And the course of the world entertains
the audience, the crime’s accomplices,
those it profited and those it petrified.
And tears roll with each free motion, 
and the acuteness of her suffering softens
our shock. The cloak she weaves
smothers with flames, and the spurting 
blood and burning flesh truly excite us.

What remains is a pair of infant corpses
at their father’s feet: the sky is empty
and no one has yet left the hall.
To conclude the act the genius
solemnly declares that there, on stage,
people love and kill. No more
speeches. He leans back and sets down

his pen with its poisonous nib.

MEDEA

Men zegt dat ze haar eigen broer ombracht,
dat ze afstamt van de Zon en de barbaarse aarde,
en dat ze, betoverd door een handige,
weinig geestrijke jongeling, aan hem
een dier met gouden wol schonk. Hij
wilde echter nog een troon, een ander
huwelijk en macht over een land.

Een treurende tovenares roept
demonen op die onheil brengen.
De schrijver, gespitst op het motief, bindt
de knieën van de magische halfgodin
en schildert op haar mond empathisch
het tragische woord: ik wenste niets
voor mij, ik deed alles alleen voor jou.

En in haar loop vermaakt de wereld
het publiek. Deel aan de misdaad heeft
wie ervan profiteert of schrikt –
De weeklacht stroomt met ieder los gebaar
en haar overmatig lijden troost onze
ontzetting. En het gewaad dat ze weeft
verstikt in vlammen en doet werkelijk
het bloed stromen en het vlees branden.

Resteert een tweetal kinderlijkjes
aan de voeten van de vader: de hemel is leeg
en niemand heeft nog de zaal verlaten.
Tot slot van de handeling verklaart
de geest plechtig dat op het toneel
bemind wordt en gedood. Geen woorden
meer. Hij buigt; nu rust

de pen met de giftige punt.

MEDEIA

Diz-se que matou o próprio irmão,
que descende do Sol e solo bárbaro,
e que, deslumbrada por jovem prático
e pouco espiritual, lhe deu
um animal de lã dourada. Ele
porém ainda quis um trono, outro
matrimónio e o mando dum país.

Quando uma feiticeira chora invoca
demónios que invocam malefícios.
O escritor, atento ao móbil, fixa
os joelhos da semideusa mágica
e empático pinta-lhe na boca
a palavra trágica: eu nada quis
para mim, por ti só tudo fiz.

E o mundo  entretém no seu decurso
o público. Do crime participa
quem dele tira prémio ou espanto –
E o pranto corre a cada livre gesto
e o excesso com que sofre nos consola
o sobressalto. E o manto que tece
sufoca em chamas e excita deveras
o sangue a correr e a carne a arder.

Resta um par de cadáveres infantis
aos pés do pai: o céu está vazio
e ninguém saiu ainda da sala.
Para concluir o acto o génio
declara solene que ali se ama
e mata sobre a cena. Não mais
discursos. Inclina-se e repousa

a pena com a ponta de veneno.