RUI COSTA, PIG-HEADED, ABOUT EVERYTHING

It began with a mole next to your sunglasses, No,
the beginning was a margin at night where you wanted to teach me    
how to spell out verses, No, restart: breakfast   
in a small café on a long street with legs in the sea     
and Dom Rodrigos bunched in lustrous wrappers on the table, No
it must have been only when we stretched out our hands they slid
and we bumped our chests together clanking you laughed I
made a fool of myself, Maybe it was there because we wrote about it
each one understanding in his own way just as it’s always
been, Though I warned you at once that I had no hope
we’d ever coincide you thought sure excellent because
that way we’d constantly want to probe each other
always pinching ourselves to see where it touched  
there in the depths where it hurt not to fit perfectly
together, Only that yes it’s a privilege it happens fewer
times than we have fingers finding
someone who we want to keep beating as
you said you would do to me for a lifetime when you squeezed
the resistance of material below my arms, And it must have  
been delicacy not to justify yourself despite the pride
of performing feats we never count the beginnings or the ends

so I’m waiting for you to show up behind an SMS with an apple
pie hoisted to your muzzle, That the game of making all those
important gestures in the doorway doesn’t exhaust you so later
you freshen up like it was nothing and flee because your handicap
is smaller and your paws are bigger and you want to see other beasts full
of questions, If it was me I’d put on my Spanish dress and we’d whirl
away like successful couples among the bien-pensants excuse
me I’m going to go and write obscenities all over your books.

RUI COSTA, KOPPIG, VOOR ALLES

Het begon met een litteken naast je zonnebril, Nee,
het begin was een rand aan de nacht toen je me verzen wilde
leren spellen, Nee, ik begin opnieuw: het ontbijt
in een klein café aan een lange straat met benen naar zee
en Dom Rodrigo’s met klinkende schimpscheuten op tafel, Nee
het moet zijn geweest toen we elkaar de hand toestaken mistastten
en proestend tegen elkaar aan vielen jij lachte en ik
wist me geen raad, Misschien was het toen want we schreven erover
elk met een eigen kijk zoals we altijd deden
Ik waarschuwde trouwens meteen dat ik geen enkele hoop had
dat we het ooit eens zouden zijn jij vond dat uiteraard
prima want zo wilden we elkaar steeds verder peilen
en aftasten om te ontdekken waar het smeltpunt lag
terwijl het diep weg pijn deed dat we niet volmaakt
pasten, En ja het is toch een voorrecht dat minder voorkomt
dan je vingers hebt iemand te ontmoeten
die je je hele leven wilt blijven slaan zoals
jij zei mij te willen doen toen je onder mijn armen
de weerstand van de materialen beproefde, En het moet
hoffelijkheid zijn geweest dat je je niet verontschuldigde ondanks
trots op wapenfeiten we zwijgen over begin en eind

ik wacht dus tot je verschijnt na een sms met een appeltaart
tegen je snuit, Ik hoop dat je het nooit zat wordt openlijk
alle belangrijke gebaren te maken om daarna te verdwijnen
alsof er niets aan de hand was en weggaat omdat je een veel kleinere handicap
en grotere poten hebt en andere beesten die vol vragen zitten
wilt zien, Ik voor mij trok mijn Spaanse jurk aan om samen
als successtel rond te tollen tussen de weldenkenden met verlof
ik ga over al je boeken veel scheldwoorden schrijven.

RUI COSTA, CABEÇUDO, POR TUDO

Começou com um sinal ao lado dos teus óculos escuros, Não,
o princípio foi um rebordo à noite onde quiseste ensinar-me
a soletração de versos, Não, reinicio: o pequeno almoço
num café pequeno numa rua comprida com pernas para o mar
e dons rodrigos enxovalhos de lustro postos à mesa, Não
há de ter sido só quando esticámos as mãos elas escorregaram
e nos encostámos aos peitos os dois chocalhavam tu riste-te eu
fiz-me de parva, Se calhar foi aí porque escrevemos sobre isso
entendendo cada um à sua maneira como sempre se
fez, Eu adverti logo aliás não tinha nenhuma esperança
que viéssemos a coincidir alguma vez tu achaste claro
muito bem feito porque assim queríamos constantemente
aprofundarmo-nos sempre aos apalpões a ver onde derretia
quando lá no fundo doía não encaixarmos perfeita
mente, Só que sim é um privilégio acontece menos
vezes do que os dedos encontrarmos alguém
a quem queiramos continuar a bater como
disseste que me fazias a vida toda quando apertaste por
baixo dos meus braços a resistência dos materiais, E há de
ter sido gentileza não justificares apesar do orgulho
de cumprir proezas não contamos os princípios nem os fins

fico pois à espera que apareças atrás de um sms com uma tarte
de maçã encostada ao focinho, Que não te cansa o jogo de fazeres
todos os gestos importantes entre portas para depois te pores ao 
fresco como se nada fosse e largas daqui porque tens um handicap
muito menor e patas maiores e queres ver outros bichos cheios
de perguntas, Por mim punha era o vestido de Espanha para
rodopiarmos aos casais de sucesso entre os bem-pensantes com
licença vou escrever sobre os teus livros todos muitos palavrões.