AUTUMNAL HOOK

HERFSTHOEK

Stel dat Persephone een harde vrouw was gebleven.
Een tegen zichzelf gekeerde zorgethiek.
De oogst van de liefde, de helften van intimiteit in deze contreien.
Een klimaat van verandering ontpopt als cyclus van constante
wederkeer, hoe te verzoenen, mijn gebrekkigheid cultiveren
voor de jouwe of gewoon afleiden. Laten we even zeggen,
gewoon even gesteld dat, laten we even zeggen
dat pugilistiek altijd politiek is, platforms die hooi zeisen, 
het veld van absoluta waarheen je zou kunnen reizen.
Ik destilleer het brakke duister, luister laag boven de drab,
leugensnaren blank gezet voor beslissende kern. Voorraad
van spijt, barrehandse vijgen, een verlangen naar conflict.
Je horlepiepstrijdkreet als jubelende krijg der taxus. 
Orpheus in travestie naast jouw Eurydice,
Ontdek ik dat ik wil als een modus. Om de tegenaanval
uit te lokken, zodat jij me gaat vertellen dat het licht
van jou is, en ik denk: ik ben het die gezang heeft teruggetrokken,
die zich mijn weg moet voelen door de immer belaste aarde heen.
Om, compliment ontwijkend, een zakhandschoen te worden genoemd. 

AUTUMNAL HOOK

What if Persephone remained a hard woman?
An ethics of care turned towards oneself. 
Love’s harvest, the halves of intimacy in these latitudes.
A climate of change revealed as cycle of constant
return, how to reconcile, farm my inadequacy 
for yours or simply distract. Let’s just say
for argument’s sake, let’s just say
pugilism is always political, platforms cropping hay,
the field of absolutes you might travel to.  
I distil the brackish dark, listen low over the lees, 
liar strings laid flush to decider core. Store
of regrets, bare-knuckled figs, a desire to fall foul. 
Your rallying jig as jubilant plucked yew.
Cross-dressing Orpheus to your Eurydice,
I discover I want as a mode. To provoke
the strike back, for you to tell me that the light 
is yours, and it is I who have disengaged song, 
who must feel my way through the ever-burdened earth.     
To be called a muffler, bobbing compliment.