\'LOVE, THE NIGHTWATCH . . .\'

‘LIEFSTE, DE NACHTWACHT . . .’

Liefste, de nachtwacht in handschoenen en mantel, stond ons bij.
Je vader hield mijn hand vast. Zijn handen raakten beurs
en hadden dagen later nog een groene en paarse floers

als hij je in het licht hield, je geblutste, broze hoofdje,
concaaf als een wijwatervat. Zij gebruikten
stopwatches, grafieken, de verre hoefslag van een hart

(opgevangen, leek het, op de radio, zodat je kreet
schalde tussen taxi’s, politierapporten, een buiige
noordenwind) en een elegante dunne witte rotting

met een vishaak aan het eind. Ik was een hooimijt, door kinderen
beklommen en gesloopt, aanvankelijk onmerkbaar,
dan kapitaal bezwijkend toen jij stotterend kwam

– kromgeschouderd, blauw, geloofwaardig, buiten mij –
in een onweersbui van bloed, een vloed van intieme kwetsuren.

\'LOVE, THE NIGHTWATCH . . .\'

Love, the nightwatch, gloved and gowned, attended.
Your father held my hand. His hands grew bruised
and for days afterwards wore a green and purple coverlet

when he held you to the light, held your delicate, dented
head, thumbed-in like a water font. They used
stopwatches, clip charts, the distant hoof beats of a heart

(divined, it seemed, by radio, so your call fell intertwined
with taxicabs, police reports, the weather blowing showery
from the north) and a beautiful fine white cane,

carved into a fish hook. I was a haystack the children climbed
and ruined, collapsing almost imperceptibly
at first, then caving in spectacularly as your stuttered and came

– crook-shouldered, blue, believable, beyond me –
in a thunder of blood, in a flood-plain of intimate stains.