THE PARTY BAZAAR

DE BAZAAR VAN DE PARTIJ

Ingrid met haar sjaal was hier al vanaf negen uur
om baboesjkapoppen, kaviaar,
zakdoeken en wijn uit Joegoslavië 
en Bulgaars parfum uit te stallen op de tafels

(geleend van de kerk op de begane grond).
Mijn broer en ik vragen of we iets kunnen doen
en krijgen een pak roze-witte
Vrede & Detente-posters om de zaal mee te versieren.

Ze goed recht hangen is lastiger dan we hadden gedacht
dus geven we er stiekem de brui aan.
Bijna iedereen rookt. Op de achtergrond
zwelt ‘Kalinka’, gebruld door het koor

van het Rode Leger op een cassettebandje,
gestaag naar het hoogtepunt. Er is thee,
koffie, Irish stew en een leuk assortiment
van anti-mevrouw-Thatcherparafernalia:

pennen in de vorm van nagels voor haar doodskist
die we zullen kopen en gebruiken op school.
Er komen vakbondsvertegenwoordigers, en sympathisanten
die één keer per jaar, net als christenen,

laten zien dat ze best gelovig zijn, en een enkele
verbijsterde buitenstaander die eigenlijk op zoek was
naar zeep of sokken, maar we zijn het vooral zelf – 
Leden van de Partij en hun Kroost – die de ruimte 

vullen met ons opgewonden gesnater. Tegen vieren
gloeit Rosemary Street in de zonnewendeschemering.
We stoppen wat er over is van houten treintjes en wodka
in kratten voor het volgend jaar en verkassen prompt 

naar de Duke of York, waar ooit een authentieke
afgevaardigde van de Sovjet – rijzig, slank –
een speech afstak in zijn star bevroren Engels
en ik mijn ranja vasthield en diep overtuigd was.

THE PARTY BAZAAR

Ingrid in her shawl’s been here since nine,
burdening the tables on loan
from the church downstairs with Babushka dolls
and caviar, handkerchiefs and wine

from Yugoslavia, Bulgarian perfume.
My brother and I ask for a job
and are handed pink-and-white posters
of Peace & Détente to decorate the room. 

It’s trickier than we thought
to stick them straight so secretly we give up. 
Almost everyone’s smoking.
In the background, “Kalinka” on cassette

belted out by Red Army Choir
wobbles towards its peak. There’s tea,
coffee, Irish stew, and a cool display
of anti-Mrs Thatcher paraphernalia – 

pens in the shape of nails for her coffin
we’ll buy and use in school. 
Shop stewards come, and sympathisers
who, once a year, like Christians, 

demonstrate their faith, the odd
bewildered lured-in shopper looking for soap, 
or socks, but mostly it’s just us:
Card Carriers and the Kids Thereof,

filling up the air with fevered talk. By four, 
Rosemary Street’s ablaze in the solstice dark. 
We pack what’s left of the wooden trains and vodka
into crates for another year and repair

to the Duke of York, where once
an actual Soviet Representative – tall, thin – 
in frost-inflected English gave a speech, 
and I clutched my lemonade and was convinced.