ON A BUILDING SITE, THINKING OF A LENGTH OF OLD TIMBER

If I’m not at the site, I’m at the bothy.
Rain.
Pause.
 
Joiner, male, 30 years old. Stroking a length of old timber,
unlike the poet Liu Yong, forlorn,
caressing
the brothel banister.
 
The third floor chick is the cutest. Years ago
she was the one I wanted most to marry.
Held hands. Wept. Choked on unspoken words.
In the song ‘Bells in the Downpour’,
I chased her to the Song Dynasty,
phoned Liu Seven.
 
Brother Seven, Brother Seven,
every time the Plum Rains come,
the joiner’s hand touches some bit of the Song lyrics, an old love
impossible to curb.
 
Green plum. Bamboo horse. Old timber like that, a faint aroma in its heart.
No matter how many years go by,
she, she’ll never grow new branches, new leaves,
or blossom.

OP HET BOUWTERREIN, HERINNERING AAN EEN OUD STUK HOUT

Als ik niet op het bouwterrein ben, ben ik in de barak.
Regen.
Pauze.
 
Een timmerman, dertig jaar oud. Zit een oud stuk hout te strelen,
niet als de Song-dichter Liu Yong, die in zijn eenzaamheid
de reling in een bordeel
ging strelen.
 
Het mokkel op de derde verdieping is het knapst. Jaren geleden
wilde ik ontzettend graag met haar trouwen.
Hand in hand. Tranen in de ogen. Zoveel ongezegd.
In het gedicht ‘Klokgelui in stromende regen’.
Ik zat tot de Songdynastie achter haar aan,
belde Liu de Zevende.
 
Liu de Zevende, Liu de Zevende,
iedere keer als de regentijd begint,
strelen mijn timmermanshanden een deel van de Songpoëzie, oude liefde
gaat maar moeilijk voorbij.
 
Groene pruim. Bamboepaard. Zo'n oud stuk hout, het lichaam koestert haar geuren.
Hoeveel jaren ook voorbij zijn gegaan,
ze zal nooit nieuwe takken krijgen, nieuwe bladeren,
bloeien.

工地上，想起一段旧木

我不在工地上，就在工棚里。
下雨。
稍息。
 
一名木工，男，30岁。正抚摸一段旧木，不象柳永
落寞时
就抚摸
红楼或青楼的阑干
 
第三层楼的妞最漂亮。许多年前
我最想娶她。
曾执手。曾泪眼。曾一副欲语未语的样子。
《雨霖铃》中。
我追她到宋代
打电话给柳七
 
七哥，七哥，
每逢梅雨至，
木工的手，便摸到宋词的某个部位，旧情
很难制止。
 
青梅。竹马。这样的一段旧木，身怀暗香
无论花多少年
她，从不生枝，散叶，
开花。