THE SEAGULLS OF ISTANBUL

They feel let down by the sea:
Some haven’t flown over blue waters
or tasted fish for years,
haven’t even seen waves break
and foam over rocks.

Their home is of concrete:
Beneath their wings, red-tiled roofs,
chimneys, satellite dishes, covered terraces,
people on balconies or in busy roads,
food waste, plastic bags, dustbins.

At night they give voice to their hurt:
As though trying to reach their lost seas,
their longing turns into a rage that stuns,
their bitter screams tear through the dark
and mingle with bitter human ones.

DE MEEUWEN

De meeuwen van Istanbul zijn teleurgesteld in de zee.
Sommige hebben al jaren niet over het blauwe
water gevlogen, of vis gesmaakt.
Sommige hebben al tijden niet gezien
hoe een golf tegen de rotsen slaat en uiteenspat.

Beton is het thuis van de meeuwen in Istanbul.
Onder hun vleugels: rood stenen daken,
schoorstenen, schotelantennes, overdekte terrassen,
mensen op balkons of wandelend in de straten.
Etensresten, plastic zakken, vuilnisbakken.

Maar hun ergste teleurstelling vindt ’s nachts een stem,
alsof ze de zee willen bereiken, ver van hen vandaan.
Het verlangen verandert in woede en ruig geschreeuw.
Hun wanhopige kreten verscheuren de duisternis
en mengen zich met die van ongelukkige mensen.

MARTILAR

Kırgındır İstanbul’un martıları denize.
Mavi suların üzerinde uçmamış olanları,
yıllardır balık tatmamış olanları vardır.
Görmemiş olanları vardır kaç zamandır
çarpıp kayalara dağıldığını bir dalganın.

Betondur İstanbul martılarının yurdu.
Kanatlarının altında kızıl kiremitli damlar,
bacalar, çanak antenler, tenteli taraçalar,
balkonlarda oturan, caddelerde yürüyenler.
Gıda artıkları, naylon torbalar, çöp bidonları.

Ama ses bulur her gece büyük kırgınlıkları,
erişmek ister gibi uzak kaldıkları denizlere.
Özlem, cazgır çığlıklarla öfkeye dönüşür.
Umutsuz haykırışları karanlığı parçalar
ve karışır mutsuz insanlarınkilere.