I thought that time would work indirectly

I thought that time would work indirectly,
with a light erosion, a slow mould,
that he, from the shadow, gnawing at a lukewarm bird’s leg,
would allow a low-educated wind to do the job,
if necessary would send someone
to steal away a space or discreetly collect a couple of tints.

Why didn’t I see it myself,

wet and blinded by the sun looking in the camera
of your eyes,
pleased to once more feel solid ground, tongue on upper lip,
pleased to be reminded of certain muscles, all the veins
reopened for the sweet high of the blood group, the home run,

why didn’t I see how

time itself had done most of the work
and had apparently decided
in the short-term, between the surf and my things,
in a couple of flashes, with one’s own hands, firmly
with the cudgel, and hop and

rap and another

clap.

Ik dacht dat de tijd via via zou werken

Ik dacht dat de tijd via via zou werken,
met een lichte erosie, een trage schimmel,
dat hij, vanuit de schaduw, op een lauwe vogelpoot knabbelend,
een laagopgeleide wind de klus zou laten klaren,
desnoods iemand zou sturen
om een spatie weg te pikken of discreet een paar tinten te innen.

Dat ik het zelf niet zag,

nat en verblind door de zon in de camera
van jouw ogen kijkend,
blij opnieuw vaste grond te voelen, tong over bovenlip,
blij aan sommige spieren herinnerd te worden, alle aders
weer open voor de zoute roes van de bloedgroep, de homerun,

dat ik niet zag hoe

de tijd zelf al het grootste werk had gedaan
en blijkbaar beslist had
op korte termijn, tussen de branding en mijn spullen,
in een paar flitsen, eigenhandig, fors
met de knuppel, en hop en

klop en nog één

erop.