EUROPE IN ROTTERDAM

The heart of Europe is hurting me, with its veins swollen
by the wind out of the West, and its hands cracked by the ice
of winters. I sat down with Europe in a Rotterdam bar,
drawing the maps of the world in my mind; I made her
drink a Dutch coffee, with her sick lips,
as though Europe were not the insomniac continent
of the latest millennia, swept by the storms of
mythology, belief shaken by an atheist terror.

I saw Europe in that café in Rotterdam, before going out
into the streets drawn by compass and set square;
I asked her where she would like to go; and heard her
murmur slip out of her plural paleness, as though
she’d wanted to be the crowd’s single face,
and walk anonymously down the cosmopolitan street,
hearing the voices which speak of to her of islands and beaches,
that restore her dream of ancient voyages.

In her eyes I see a reflection of the cranes and
winches of Rotterdam port, and I rub it out
with eternity’s eraser, so that she’ll sit
on the esplanade where I ask her to talk to me; and
she looks at me, in silence, with her voice crazed
by an echo of madness; and I listen to her tell me that
she doesn’t know what period she lives in, as though
it had to be me that had shown her the path.

I take her hand; she comes undone in the improbable
lines of the poem, where a shadow is
projected, which I lose, in the Rotterdam night.

EUROPA IN ROTTERDAM

Europa’s hart doet mij pijn, met haar door westelijke winden
gezwollen aderen, en haar handen gekloofd door ijzige
winters. Ik ging met europa zitten in een bar in rotterdam,
terwijl ik in mijn hoofd de wereldkaarten tekende; en ik dwong haar
hollandse koffie te drinken, met haar zieke lippen,
als was europa niet het slapeloze continent
van de laatste millennia, geteisterd door de stormen der
mythologie, en het geloof geschokt door atheïstische verschrikking.

Ik zag europa in dat café in rotterdam voor ik de straat op ging,
die met passer en driehoek ontworpen straten;
ik vroeg haar waar ze heen wilde; en ik hoorde haar
gefluister zich losmaken van een meervoudige bleekheid,
als wilde zij het enige gezicht zijn van de menigte,
en wilde lopen door de naamloosheid van een kosmopoliete straat,
de stemmen horend die haar spreken van eilanden en stranden,
en die haar droom herstellen van oeroude reizen.

Ik zie in haar ogen de weerkaatsing van de kranen
en katrollen van de rotterdamse haven, en die vlak ik uit met
het stufje van de eeuwigheid, opdat zij kan gaan zitten
op het terras waar ik haar vraag met mij te praten; en
zij kijkt me aan, zwijgend, de stem hallucinerend
in een weerklank van waanzin; en ik hoor haar zeggen dat
ze niet weet in welke tijd ze leeft, net alsof ik
degene was die haar de weg moest wijzen.

Ik grijp haar hand; en zij lost op in de onwaarschijnlijke
structuur van het gedicht, waar zich een schaduw werpt
die ik kwijt raak, in deze rotterdamse nacht.

A EUROPA EM ROTERDÃO

Dói-me o coração da europa, com as suas veias inchadas
pelo vento do ocidente, e as mãos gretadas pelo gelo
dos invernos. Sentei-me com a europa num bar de roterdão,
desenhando na cabeça os mapas do mundo; e obriguei-a
a beber o café holandês, com os seus lábios doentes,
como se a europa não fosse o continente insone
dos últimos milénios, varrido pelos temporais da
mitologia, de crença abalada por um terror ateu.

Vi a europa nesse café de roterdão, antes de sair
para as ruas desenhadas a compasso e esquadro;
perguntei-lhe para onde queria ir; e ouvi o seu
murmúrio despir-se de uma palidez plural, como
se ela quisesse ser o rosto único da multidão,
e passear num anonimato de rua cosmopolita,
ouvindo as vozes que lhe falam de ilhas e praias,
restituindo-lhe um sonho de antigas viagens.

Vejo nos seus olhos um reflexo das gruas e
guindastes do porto de roterdão, e apago-o com
a borracha da eternidade, para que ela se sente
na esplanada onde lhe peço que me fale; e
ela olha-me, em silêncio, com a voz alucinada
num eco de loucura; e ouço-a dizer-me que
não sabe em que tempo vive, como se fosse
eu que lhe tivesse de ensinar o caminho.

Pego na sua mão; e ela desfaz-se nas linhas
improváveis do poema, onde se projecta uma
sombra que eu perco, na noite de roterdão.