POP STAR

Not that I’ve ever seen your rosy mouth
for real, or been allowed to give those starry
hands a kiss, yet you do not consist of only
pixels either and on this overcrowded planet
the woman you are perhaps is swearing while
going in search of a hoover bag; as you knock
your head against the lintel - much too low - of
the cellar door. In case you have so many dollars
you can even have this liberating grumble
carried out by someone else; you even sometimes
stand before the mirror searching in your eyes for
who you were when groups of goofballs, hordes of
bloodsucking leeches and hysterical luxury did not
 
surround you yet.
 
With a superior sway of your hips you will
have worked your way up, because nobody
exactly remembers how, except of course
at whose expense. I also fantasise that you
get out of bed both smoothly and graciously,
yes, that inapplicable comparisons to
butterflies and does were invented for this.
 
On this same earth I do think about you
and wonder while I’m waiting in line
for the hot chocolate at the ice-rink in
my ribbon village whether everyday people
would say of us nice couple – complement
each other well. She with her odd ways
should count herself lucky with that
 
fill in the blanks.
 
But when I suddenly consider you
are you, and acquaintances and neighbours
come from all around for you to sign
their pillowcases I am seized with panic that
in actual fact you want something other than
to live with me who walks the dogs and folds
the washing, cooks the meals and for the rest
just sits there dawdling at his ageing computer.
 
In the picture in the gossip section of the
webzine this morning your hair was pulled
so tightly into a ponytail that I
wondered do your eyes sparkle
with pain perhaps.

POPSTER

POPSTER

Niet dat ik jouw rozenmond ooit in het echt
heb gezien, of een kus heb mogen drukken op
jouw sterrenhanden, toch besta ook jij niet uit
pixels en loopt er op deze overvolle planeet
de vrouw die jij bent misschien nu vloekend
naar een stofzuigerzak te zoeken; je hoofd
stotend aan de te lage post van de deur naar
de kelder. En in het geval dat je zoveel dollars
hebt dat je zelfs dit bevrijdende foeteren door
iemand anders laat doen; ook jij staat soms
voor de spiegel in je ogen te zoeken naar wie
je was toen je nog niet door massa’s mafketels,
horden bloedzuigers en hysterische luxe werd

omringd.

Superieur heupwiegend moet je je een weg
naar boven hebben gewerkt, omdat niemand
zich precies herinnert hoe, behalve natuurlijk
die ten koste van wie. Voorts fantaseer ik dat
je ook het uit bed stappen soepel en gracieus
doet, ja, dat daar manke vergelijkingen met
vlinders en hindes voor uitgevonden zijn.

Op deze zelfde aarde denk ik wél aan jou
en vraag me tijdens het wachten in de rij
voor de chocolademelk bij de ijsbaan in
mijn lintdorp af of de mensen in de straat
van ons zouden zeggen leuk stel – vullen
elkaar prima aan. Zij met haar rare gedoe
mag in haar handjes klappen met die

vul maar in.

Maar als ik mij plotsklaps bedenk dat jij
jíj bent, en kennissen en buren met hun
kussensloop aan komen zetten om jouw
paraaf word ik bevangen door de paniek
dat jij werkelijk iets anders wilt dan leven
met mij die de honden uitlaat, de was vouwt,
de maaltijden kookt en verder een beetje zit
te klungelen achter zijn overjarige computer.

Op de foto in de roddelrubriek van de
webkrant vanmorgen zat je haar zo
strak in een paardenstaart dat ik
mij afvroeg glinsteren je ogen
van de pijn misschien.