HET

HEB

Zoekt zichzelf, blaakt nog niet.
Nieuwe vouwen in haar lichaam
maken haar tred voller, niet meer zo
alles brekend, breek mijn hart, ik,
bittere bloem, ben open, ik heb.
Loopt, armen voor de buik
die door heb vier keer groter is geworden
en niets volledigs, popvolmaakts kon baren.

Zoekt zichzelf in etalagepoppen,
gestolde lievedingetjes altijd eender,
altijd zo sjiek, zo heb-bewust,
hebben een lichaam al heeft een etaleur
het tijdelijk ontdaan van arm of been.
Krijgt aandacht nochtans van hem en haar.
Zoekt en ziet zichzelf voorbijschuiven.
Oude pop. Heeft beweging. Heeft en is.
En als ze nú zou verstillen tot pop?

HET

Soek haarself, blaak nog nie.
Nuwe voue in haar liggaam
laat haar voller stap. ‘nie meer so
breek almal, breek my hart, ek,
bitter blom, is oop, ek het.
Stap, die arms voor die buik
wat van het vier keer geswel het,
niks volledigs, popvolmaaks kon baar.

Soek haarself in winkelvensterpoppe’
uitskoppende liefdingetjies altyd net so,
altyd so viets, so het-bewus,
het ’n liggaam al het ’n versierder
tydelik ’n ledemaat uitgewring.
Het aandag nogtans van hom en haar.
Soek en sien haarself verbyskuif.
Ou pop. Het beweging. Het en is.
En as sy nóú sou verstil tot pop?