THE POINT

DE PUNT

Op mijn dertiende, een eeuwigheid na de basisschool,
Worstelde ik met het begrip van de punt:
Een ding zonder lichaam of adem, dat ontsnapte
Aan het scherpste, op mijn tong geteste potlood
En ongrijpbaarder bleek dan het elektron
Dat schoolborden bedekte met een wolk van niet-weten.

Schaduw vlekte de vervliegende weken van die zomer.
Het blad van de moeraseik viel voor de honderdste keer.
Het donkere zaad was gezaaid. Door het park sjokkend
Boorde ik, twijfelde, krabde het laatste korstje
Van mijn knie, als was het een kruimel geluk.

Vertrouwen groeide, en gaf gaandeweg hoop:
Die Heilige Geest van de geometrie was een beeld van de ziel
En bepaalde tussen God en mij de kortste lijn.

THE POINT

Thirteen, a world away from primary school,
I struggled with the notion of a point:
An entity without body or breadth
That fled sharp pencils tested on my tongue,
And proved more elusive than an electron
Whose cloud covered blackboards with unknowing.

Shadows patched the fading weeks of that summer.
The pinoak’s leaves fell for the hundredth time.
The dark seed had been sown. Shuffling the park,
I questioned, doubted, picked the last scab
From my knee as if it were a crumb of happiness.

Faith was growing, raising hopes by degrees:
That Holy Ghost of geometry prefigured the soul,
Defined the shortest line between God and me.