A MOOD OF QUIET BEAUTY

EEN STEMMING VAN VREDIGE SCHOONHEID

Het avondlicht was als honing in de bomen
toen je mij verliet en liep tot aan het einde van de straat
waar de zonsondergang abrupt ophield.
De bruiloftstaart-ophaalbrug ging neer
voor het broze vergeet-mij-nietje.
Je klom aan boord.

Gebrande einders plots geplaveid met gouden stenen,
dromen die ik had, inclusief suïcide,
doen thans de heteluchtballon zwellen.
Hij barst, staat op het punt te barsten
van iets onzichtbaars
juist tijdens de dagen.
Wij horen, en leren soms,
zo dicht erop aandringend.

En halen het bloed neer, en dat soort dingen.
Museums worden dan edelmoedig, zij leven in onze adem.

A MOOD OF QUIET BEAUTY

The evening light was like honey in the trees
When you left me and walked to the end of the street
Where the sunset abruptly ended.
The wedding-cake drawbridge lowered itself
To the fragile forget-me-not flower.
You climbed aboard.

Burnt horizons suddenly paved with golden stones,
Dreams I had, including suicide,
Puff out the hot-air balloon now.
It is bursting, it is about to burst
With something invisible
Just during the days.
We hear, and sometimes learn,
Pressing so close

And fetch the blood down, and things like that.
Museums then became generous, they live in our breath.