THIS ECONOMY

DE ECONOMIE VAN VANDAAG

In al mijn jaren als voetganger
sap serverend aan gasten, stond ik er nooit bewust
bij stil me voor te stellen hoe een radijs zich voelt.
Ze arriveerde enkel. Halfgedraaid
in de dolle schemering voelt men een
bittere empathie met alles wat eerder heenging.
Dat was, het hoeft geen betoog, hoe we onszelf ontwikkelden
wankelend door uitgestrekte gebieden:
Ergens in Amerika is er een naakt persoon.
 
Ergens in Amerika blozen schattige legioenen
in de zonsondergang, meekraprood, en nog roder.
Ergens in Amerika probeert iemand erachter te komen
hoe hier voor te betalen, een bal van een
een houten stut af te laten stuiteren. Ergens
in Amerika bekijken de eenzame verrukten elkaar
in een bus. Die slaat de Woodrow Wilson Avenue in.
Ergens in Amerika staat dat je moet sterven, je weet te veel.

THIS ECONOMY

In all my years as a pedestrian
serving juice to guests, it never occurred to me
thoughtfully to imagine how a radish feels.
She merely arrived. Half-turning
in the demented twilight, one feels a
sour empathy with all that went before.
That, needless to say, was how we elaborated
ourselves staggering across tracts:
Somewhere in America there is a naked person.
 
Somewhere in America adoring legions blush
in the sunset, crimson madder, and madder still.
Somewhere in America someone is trying to figure out
how to pay for this, bouncing a ball
off a wooden strut. Somewhere
in America the lonely enchanted eye each other
on a bus. It goes down Woodrow Wilson Avenue.
Somewhere in America it says you must die, you know too much.