HOMELESS HEART

THUISLOOS HART

Als ik aan het voltooien van het werk denk, als ik aan het voltooide werk denk, dan overvalt een groot verdriet me, een verdriet dat paradoxaal genoeg lijkt op vreugde. Nadat de omstandigheden van het doen zijn opgegeven, trekt het voldongen zijn in, als een huurder in een gehuurd huis. Waar ben je nu, thuisloos hart? Vast in een scharnier, of verborgen achter gipsplaten, zoals jouw naamloze voorgangers nu ze namen hebben gekregen? Beter om niet stil te blijven staan bij onze situatie, maar je er in ophouden is zeer verfrissend. Zoals een dientafeltje beladen met decanteerflessen en fruit. Zoals een doosvlieger zich verhoudt tot een vlieger. De binnenkant van struikelen. De manier om te ademen. De karikatuur op het schoolbord.

HOMELESS HEART

When I think of finishing the work, when I think of the finished work, a great sadness overtakes me, a sadness paradoxically like joy. The circumstances of doing put away, the being of it takes possession, like a tenant in a rented house. Where are you now, homeless heart? Caught in a hinge, or secreted behind drywall, like your nameless predecessors now that they have been given names? Best not to dwell on our situation, but to dwell in it is deeply refreshing. Like a sideboard covered with decanters and fruit. As a box kite is to a kite. The inside of stumbling. The way to breath. The caricature on the blackboard.