DIANA

I have a wife.
She hunts. She’s the hunter
She rides a horse to death through a stubborn land.
A land that is loath to forget.
 
As taut as bows
the roe deer stand bare in the fields.
When she’s away I make up my stories.
She need tell me nothing.
 
If it grows dark and she’s not returned,
to the night I then listen and wait.
How many men are there
waiting in the night.
 
When morning’s near she creeps up on me
wanting her brother. She smells of blood.
 
I stroke her back.
To stroke her’s forgetting.

DIANA

Ik heb een vrouw.
Ze jaagt. Zij is de jager.
Ze jakkert een paard kapot door een koppig land.
Een land dat niet wil vergeten.

Gespannen als bogen
staan kaal op de akkers de reeën.
Als zij van huis is verzin ik verhalen.
Zij hoeft mij niets te vertellen.

Is het donker en ze is nog steeds niet thuis
dan luister ik naar de nacht en wacht.
Hoeveel mannen wachten
in de nacht?

Tegen de ochtend kruipt ze op me en wil
haar broertje. Zij ruikt naar bloed.

Ik streel haar rug.
Haar strelen is vergeten.

DIANA

Ik heb n vraauw.
Ze jagt. Zai is de joager.
Ze jakkert n peerd kepot deur n koppeg laand.
n Laand dat nait vergeten wil.
 
Gespannen as bogen
stonnen koal op de akkers de reeën.
As zai van hoes is verzin ik verhoalen.
Zai huft mie niks te vertellen.
 
Is t duuster en zai is nog nait thoes
din luuster ik noar de naacht en wacht.
Houveul mannen wachten
ien de naacht.
 
Tegen mörgen kròpt ze op mie en wil ze
heur bruierke. Zai ròkt noar bloud.
 
Ik streel heur rug.
Heur strelen is vergeten.