ST. CHRISTOPHER

Vox Dei compels me to climb Brimstone Hill.
They point across the sea, I peer between guns,
in vain, to find the promised island in the sun:
desert-dust cannot be shaken off, even now
hampering my sight after roaming for 40 years.

You are not here. I bow my head, ‑
peruse the guestbook: you never were.
(Maybe you were there, across,
in 7 veils of dust, shrouded
from the eyes of whoever stood here,
the mournful mien or young Nelson perhaps?)

One more attempt, and Sancho Panza deceived, descends
(Mozes did stay, and with open eyes went to dust,
an old cottontree after years of drought.)

I travel from one Calypso to an other,
and once returned, after a bath, I look
and find my children grown up suddenly.
The tall bow I unbend, bury compass and bodies,
and only then can I look them in the eye,
for the first time.

ST. CHRISTOPHER

ST. CHRISTOPHER

Vox Dei dwingt mij de Zwavelberg op.
Men wijst over de zee, ik tuur tussen kanonnen
naar het beloofde eiland in de zon, vergeefs:
woestijnstof valt niet af te schudden,
vertroebelt nu, na 40 jaren zwerven nog het zicht.

Hier ben jij niet. Ik buig het hoofd, –
doorzoek het gastenboek: je was er nooit.
(Wie weet wel aan de overkant,
in 7 sluiers van stof verhuld
voor wie hier stond, de trieste gestalte
of de jonge Nelson wellicht?)

Na nog een poging moet Sancho Panza terug, bedrogen.
(Mozes bleef, en keerde tot stof met open ogen, –
een oude kankantrie na jaren droogte.)

Ik ga van een Calypso naar een andere
en als ik thuis kom, en uit het bad, en kijk,
blijken opeens mijn kinderen mens geworden.
’k Ontspan de grote boog, begraaf kompas en lijken,
en kan hen daarna in de ogen kijken,
voor het eerst.