THE WORLD AS WILL AND REPRESENTATION

DE WERELD ALS WIL EN VOORSTELLING

Toen ik een kind was gaf mijn vader elke ochtend –
Sommige ochtenden, een tijdlang, toen ik tien was of zo,
Gaf mijn vader mijn moeder een middel tegen drankzucht.
Het maakt je ziek als je alcohol drinkt.
Het waren kleine gele pillen. Hij wreef ze fijn
In een glas, loste ze op in water, gaf haar
Het glas en keek haar strak aan terwijl ze dronk.
Het was in de late jaren veertig, een tijd,
Een sociale wereld, waarin de mannen opstonden
En naar hun werk gingen, de kinderen aan de vrouwen overlatend.
Zijn knipoog naar mij was een jarenveertigknipoog.
Hij sloeg haar strak gade zodat ze een tweetal
Zo uitgekookt als wij niet ‘te slim af kon
Zijn’ of ‘voor het lapje kon houden’. Ik hoor die zinsneden
In oude films en mijn geest raakt op drift.
De reden om de medicijnen fijn te malen was
Dat de pillen onder de tong verborgen konden worden
En later uitgespuugd. De reden om dit ritueel
Zo vroeg in de morgen te voltrekken – zo werd me verteld,
En ik wist dat het klopte – was dat ze naar believen
Kon braken als ze dat wilde.
Dus moest ze worden bewaakt tot het medicijn
In haar systeem was opgenomen. Moeilijk om het ritme
Van de handeling in deze regels weer te geven. Hij wreef
Er twee tot poeder in een glas, vulde het met water,
Gaf het aan haar en keek toe hoe ze dronk.
In mijn herinnering draagt hij een pak, grijs,
Visgraat, een wit overhemd dat zij gestreken had.
Op sommige ochtenden, net als in de strips die we lazen
Wanneer Dagwood vroeg vertrok om meneer Dithers
Te kalmeren en Blondie achterliet met geroosterde
Broodkorsten en gele stroompjes eierdooier
Die ze moest opruimen voor ze ging winkelen –
Wat het stripverhaal een winkelboemel noemde –
Met Trixie, de naaste buurvrouw, haalde
Mijn vader een vroege bus en liet het toezicht
Aan mij over. ‘Hou een oogje op mama, maat.’
Je kent die passage in de Aeneis? De man
Op de vlucht uit de brandende stad met zijn vader
Op zijn rug, die de hand van zijn jonge zoon omvat,
Wil het te midden van vlammende tapijten en
Vallende zuilen volbrengen, terwijl de blinde profeet
Met opgeheven armen in de middenruimte jammert:
‘Het grote Troje is gevallen. Het grote Troje is niet meer.’
Verschrompeld in een badjas, boetvaardig en murw,
Kotste en dronk mijn moeder aan de keukentafel,
Dronk en kotste. We krijgen ons eerste morele idee
Omtrent de wereld – omtrent recht en macht,
Man en vrouw, en de orde der dingen – ergens vandaan.

THE WORLD AS WILL AND REPRESENTATION

When I was a child my father every morning –
Some mornings, for a time, when I was ten or so,
My father gave my mother a drug called antabuse.
It makes you sick if you drink alcohol.
They were little yellow pills. He ground them
In a glass, dissolved them in water, handed her
The glass and watched her closely while she drank.
It was the late nineteen forties, a time,
A social world, in which the men got up
And went to work, leaving the women with the children.
His wink at me was a nineteen-forties wink.
He watched her closely so she couldn’t “pull
A fast one” or “put anything over” on a pair
As shrewd as the two of us. I hear those phrases
In old movies and my mind begins to drift.
The reason he ground the medications fine
Was that the pills could be hidden under the tongue
And spit out later. The reason that this ritual
Occurred so, early in the morning – I was told,
And knew it to be true – was that she could
If she wanted, induce herself to vomit,
So she had to be watched until her system had
Absorbed the drug. Hard to render, in these lines,
The rhythm of the act. He ground two of them
To powder in a glass, filled it with water,
Handed it to her, and watched her drink.
In my memory, he’s wearing a suit, gray,
Herringbone, a white shirt she had ironed.
Some mornings, as in the comics we read
When Dagwood went off early to placate
Mr. Dithers, leaving Blondie with crusts
Of toast and yellow rivulets of egg yolk
To be cleared before she went shopping –
On what the comic called a shopping spree –
With Trixie, the next-door neighbor, my father
Would catch an early bus and leave the task
Of vigilance to me. “Keep an eye on Mama, pardner.”
You know the passage in the Aeneid? The man
Who leaves the burning city with his father
On his shoulders, holding his young son’s hand,
Means to do well among the flaming arras
And the falling columns while the blind prophet,
Arms upraised, howls from the inner chamber,
“Great Troy is fallen. Great Troy is no more.”
Slumped in a bathrobe, penitent and biddable,
My mother at the kitchen table gagged and drank,
Drank and gagged. We get our first moral idea
About the world – about justice and power,
Gender and the order of things – from somewhere.