dat ik heb nagedacht over een manier om deze brief te schrijven om dit keer op te reageren om nog een zweempje te redden van wat verloren is wat lyrisch is dat mijn student bij me komt en zegt ik wil het werk doen maar er werd gisteravond net iemand neergeschoten bij mij in de straat en nou lijkt gertrude stein gewoon echt stom dat ze dat zegt en ze meent het dat ik met de mond vol tanden sta dat ik mijn studenten tijdens een andere les vertel dat we ons als schrijvers bewust zijn van de wereld en onze woorden van wat er onder die baksteen van een gedicht ligt die nog terwijl hij door een raam wordt gekeild het glas aan scherven slaat het kind huilt haar moeder het glas bijeenveegt tot een net hoopje scherven dat ze wanneer ze de baksteen oppakt om hem uit haar herinnering te bannen betekenis ontdekt verborgen aan de kant die op de vloer lag dat ik als volwassene mezelf zag als de jongen buiten die de baksteen uit een zwarte wollen sjaal rolde dat ik degene was die hem door het raam smeet dat ik nog steeds mijn hart kan voelen bonzen op dat moment in het verleden toen ik rende lachte bedacht dat ik het fijn had gevonden om iets kapot te maken

that I’ve been thinking about a way to write this letter to respond to this time to salvage some semblance of what’s lost what’s lyrical that my student comes to me and says i want to do the work but someone was shot on my street just last night and right now gertrude stein is just plain stupid that she says it and she means it that i am at a loss for words that in another class i tell my students that as writers we are conscious of the world and our words of what is beneath that brick of a poem that even as it is being hurled through a window the glass shattering the child crying the mother sweeping shards into a neat pile of fragments that when lifting up the brick to discard it from memory that she finds meaning hidden on the one side laid flat pressed to the floor that as an adult I saw myself as the boy on the outside unwrapping this brick from a black wool scarf that I was the one who threw it through a window that I can still feel my heart beat in that moment in the past running laughing thinking that I had found pleasure in the breaking of things