Giving Directions

It’s good to be a person
from the locality.

It’s good when you’re out
and they come up
to ask you the way.

And if you don’t know it,
to prevent the conversation
from flagging,
you would like to make up something,
invent the way.

But someone else comes by, hears what you’re talking about,
butts in, turning already
towards the right way, shutting his eyes,
and stretching out an arm.

And you, who were before in such a hurry,
listen to the tale of avenues,
junctions and roundabouts.

You’re stuck there speechless, invisible
like a soul that has to
come into the world
and is looking for someone, or something,
to get it an entrance there.

WEGWIJS

’t Is mooi om ergens
thuis te zijn.

’t Is mooi als de mensen
je aanklampen
om de weg te vragen.

En als je die niet weet
maar wilt dat het gesprek
niet stilvalt,
wil je improviseren
en iets verzinnen.

Maar iemand anders komt langs, hoort jullie praten,
bemoeit zich ermee, wendt zich
al in de goede richting, sluit de ogen,
strekt een hand uit.

En jij, die eerst zoveel haast had,
hoort vertellen over tweesprongen,
lanen, rotondes.

Je staat daar zwijgend, onzichtbaar,
als een geest die nog
ter wereld moet komen
en op zoek is naar iemand of iets
die hem daarbij helpt.

Un’indicazione

E’ bello essere uno
del posto.

E’ bello quando in giro
si accostano
per chiederti la strada.

E se poi non la sai,
purché il discorso
non cada
vorresti improvvisare,
inventarla.

Ma un altro passa, sente di cosa si parla,
s’intromette, si volta
già dalla parte giusta, chiude gli occhi,
stende una mano.

E tu, che prima eri tanto di fretta,
ascolti raccontare di vialoni,
bivi, rotonde.

Rimani lì zitto, invisibile,
come uno spirito che deve
venire al mondo
e cerca qualcuno, qualcosa
che ce lo metta.