THE TURGESCENCE OF THE A4 MOTORWAY

Those who come and those who go
	know nothing
	of the A4 and its turgescence.
	Nothing of its feral stink – an old whore
		whose eyes are the colour
				of surgical alcohol –
	the stink wherein the truckers levitate, stiff-necked,
	and, like some sainted leper,
		raise the level of their life.
They think the city stretches out before them,
		its severed head grinning on the windscreen.
 
(But they never see, on all that asphalt,
	the herons take off fearfully and blindly,
	like trying to extract the blocked coins 
		from death’s votive juke-box.)
 
At the service stations, the recruits of petrol
		take the heads off the highest octanes.
	They put a rictus on the setting sun.
	They knife open the joints of the door
		their neck sliding on a blade of steel.
 
And those who come and those who go
	know nothing
	of the A4 and its turgescence.
They pass through it, like a tunnel.

DE TURGESCENTIE VAN DE A4

Zij die komen en zij die gaan
        weten niets
        van de turgescentie van de A4.
        Haar wilde geur – de geur van een ouwe hoer
                met ogen gekleurd
                     als medicinale alcohol –
       de geur waarin de vrachtwagenchauffeurs zich verheffen met omgedraaide nek,
       en, als een goddelijke lepra,
                het levenspeil.
Ze denken dat de stad zich voor hen uitstrekt,
                haar afgehakte kop grijnst op de voorruit.

(Maar op het asfalt zien ze niet
       hoe de reigers bedeesd en blindelings weggaan
       en hardnekkig de klemzittende munten
              uit de votief-jukebox van de dood proberen te peuteren.)

Aan de pompen scheren de rekruten van de benzine
              de koppen van het octaan.
       Ze verlenen een gezicht aan de zonsondergang.
       Openen de deurvoegen met hun mes
             en laten hun nek glijden over het stalen lemmet.

En zij die gaan en zij die komen
      weten niets
      van de turgescentie van de A4.
Ze beleven niet meer dan een tunneleffect.

LA TURGESCENCE DE L’AUTOROUTE A4

Ceux qui viennent et ceux qui s’en vont
         ne savent rien 
         sur la turgescence de l’autoroute A4.
         Sur son odeur sauvage – de vieille putain 
                dont les yeux ont la couleur
                                        de l’alcool médicinal –
         odeur dans laquelle lévitent les routiers, le cou tordu, 
         et, comme une lèpre divine, 
                le niveau de vie.
Ils croient que la ville s’étend devant eux,
               sa tête tranchée ricane sur le pare-brise. 
 
(Mais ils ne voient pas, sur l’asphalte, 
        les hérons partir timidement à l’aveuglette,
        s’acharner à faire sortir les sous coincés
                 dans le juke-box votif de la mort.) 
 
Aux pompes, les recrues de l’essence rasent
               les têtes des octanes.
        Ils donnent un visage au coucher du soleil.
        Ouvrent de leur couteau les jointures de la porte
             et leur cou glisse sur la lame d’acier. 
 
Et ceux qui s’en vont et ceux qui viennent
        ne savent rien 
        sur la turgescence de l’autoroute A4.
Ils vivent un simple effet de tunnel.