Taarlo

We walk, the two of us, through the autumn day.
And in spring too I feel no different.
We walk through much brown tavern-brown of leaves
through much dark-red loss, appellation controlée,

that deepens in the cellar of the years.
We walk through the beiger-turning woods of Drente.
Hear the wind passing through the hennaed trees
sounding like an oboe, tramp among instruments.

33, and in the midst of the dark wood
of life. And with a sense of nowhere belonging,
at home in the woods and desolate at home.

Will we one day, maybe, ever?
The summer is past, the hay-making is over.
The here is nowhere, and the now is never.

Taarlo

Taarlo

Wij lopen door het najaar met ons twee.
En dat gevoel heb ik ook in de lente
Wij lopen door veel bruine kroegenbruin van blaren
en door veel donkerrood gemis, appellation controlée,

dat dieper wordt in de kelder van de jaren.
Wij lopen door de beiger wordende bossen van Drenthe.
Hoor de wind door de henna-bomen varen
met een klank van hobo,de zwerver onder de instrumenten.

33, en in het midden van het donker woud
des levens. En met een gevoel van nergens horen
in de bossen thuis en thuis verloren.

Zullen wij later, misschien, ooit?
De zomer is voorbij, er wordt niet meer gehooid.
Het hier is nergens, en het nu is nooit.