NOT THAT BAD

I’ve learned: dying of life is
not that bad. Old age makes
one little breaker too many and there you
float with eyes closed,

after a whole life. Then there’s a missing
of husband, wife and child in you,
but oh, that’s practical, or metaphysics, or
even romantically gruesome. So I’ll leave

this aspect undiscussed: one stops moving alone
after all, sailor. In the earth an angel
may open its wings and make
a deep-blue sea with june sunlight.

We live our life, we eat our bread, and
empty time from a bottle
we can’t see through. We drink till we
forget all about the lead in our feet.

ZO SLECHT NOG NIET

ZO SLECHT NOG NIET

Ik heb geleerd: doodgaan aan het leven
is zo slecht nog niet. De ouderdom
maakt één kleine golfslag te veel
en daar drijf je met gesloten ogen,

na een leven lang. Dan is er een ontbreken
van man, vrouw en kind bij jou,
maar ach, dat is praktisch, of metafysica,
of zelfs romantisch-in-gruwel. Ik laat dit

aspect dus onbespreekbaar: stoppen doe je
toch alleen, zeeman. In de aarde opent
misschien een engel haar vleugels en
maakt zij een diepblauwe zee met juni-zonlicht.

We leven ons leven, we eten ons brood,
en drinken de tijd leeg uit een
ondoorzichtige fles. We drinken tot we
niets meer weten van het lood in onze voeten.