Arjen Duinker
Arjen Duinker
Sinds 1988, het jaar waarin zijn debuut Rode oever verscheen, schrijft Arjen Duinker (Delft, 1956) poëzie die getuigt van tomeloze energie en levenskracht, en van een warmbloedige verwondering over de rijkdom van onze wereld, de aanwezigheid van mensen en dieren en dingen die hij in hun mysterieuze veelsoortigheid bezingt en bevraagt. Het universum dat Duinker zijn lezers aanreikt is een grote, pulserende, organische kermis, waarvan de dichter misschien niet veel wijs wordt, maar die niettemin van zo’n verblindende schoonheid kan zijn dat hem niets anders rest dan haar in bezwerende regels en muzikale gedichten te loven.
De dingen waaruit de wereld bestaat, spelen in Duinkers poëzie een grote rol, en dan ook als zodanig, in hun concreet-abstracte verschijning als ‘dingen’. De dichter bekijkt ze, besnuffelt ze met veel plezier aan alle kanten en spreekt ze desgewenst ook toe. Anderzijds kunnen de dingen bij Duinker ook het heft in eigen hand nemen en zich niets aantrekken van het menselijk handelen. In het gedicht ‘Ruwe schets’ bijvoorbeeld, verschenen in de bundel Ook al is het niet zo in 1998, bestaat er een overvloed aan ‘dingen’ die vanaf de eerste regel de zintuigen op de proef stellen: ‘De dingen die ik voelde / Of meende te voelen, / De dingen die ik wist / Of meende te weten.’ Maar aan het slot worden de rollen omgedraaid en oefenen de dingen hun macht uit op de ik-figuur: De dingen die mij in de ogen keken / Of meenden me in de ogen te kijken.’
Uit het bovenstaande citaat blijkt al enigszins dat deze poëzie veelal bestaat uit korte en krachtige regels, die Duinker soms voorziet van vraag- of uitroeptekens. Daarnaast drijven Duinkers teksten regelmatig op herhalingen en opsommingen. Vooral dat laatste lijkt Duinkers handelsmerk te zijn geworden - daarvan getuigt alleen al de bundel De geschiedenis van een opsomming uit 2000 – dat er waarschijnlijk geen Nederlandse dichter meer is die niet heel even aan Arjen Duinker denkt voordat hij een opsomming gebruikt in zijn gedicht. Maar wie van poëzie houdt, zal dat sowieso wel doen.
Jan-Willem Anker
Publicaties:
Rode oever, Meulenhoff, Amsterdam 1988
Losse gedichten, Meulenhoff, Amsterdam 1990
Het moeras (roman), Meulenhoff, Amsterdam 1992
De gevelreiniger en anderen, Meulenhoff, Amsterdam 1994
Het uur van de droom, Meulenhoff, Amsterdam 1996
Zaap zaap kwaririp, samen met Désirée Achterkamp, Rotterdam 1997
Ook al is het niet zo, Meulenhoff, Amsterdam 1998
De wereld van de glasblazer I, samen met Bernard Heesen and Désirée Achterkamp, De Oude Horn, Acquoy 1999
De geschiedenis van een opsomming, Meulenhoff, Amsterdam 2000
Misschien vier vergelijkingen, Meulenhoff, Amsterdam 2002
De wereld van de glasblazer II, samen met Bernard Heesen and Désirée Achterkamp, De Oude Horn, Acquoy 2003
De Zon en de Wereld, Meulenhoff, Amsterdam 2003
En dat ? Oneindig, samen met Karine Martel, Querido, Amsterdam 2006
Buurtkinderen, Querido, Amsterdam 2009
Catalogus, Querido, Amsterdam, 2016
Een goudvis, Douane, Rotterdam, 2018
Akoestiek, Querido, Amsterdam, 2020
Vertaalde bundels (selectie):
La pietra fiorisce (Mobydick, Faenza 2002, Italiaanse vertalingen van Giorgio Fagin)
The sublime song of a maybe (Arc Publications, Todmorden 2002, Engelse vertalingen van Willem Groenewegen)
L'histoire d'une énumération (Éditions Caractères, Paris 2003, Franse vertalingen van Daniel Cunin)
A canção sublime de um talvez (Teorema, Lisboa 2003, Portugese vertalingen van Arie Pos)
Istorija perecislenij (ZAO izdatel'stvo zurnada "Neva", St. Petersburg 2006, Russische vertalingen van Julia Telezjko)
Awaze shegefte shayad (Parang, Teheran 2006, Farsi vertalingen van Amir Afrassiabi)
Links
In het Engels
A review in Stride Magazine
In het Duits
Arjen Duinker op Lyrikline
In het Fins
Gedichten in Tuli&Savu, poëzie tijdschrift
In het Nederlands
Vogels antwoorden niet (Dutch video)
Sponsors
