Rachel Long

This morning he told me 

I sleep with my mouth open 
and my hands in my hair. 
I say, What, like screaming? 
He says, No, like abandon. 

De gedichten van de Britse dichter Rachel Long zijn zo haarscherp en geestig dat ze vanaf de eerste regel opvallen. Long is ook oprichter van het Octavia Collective for Womxn of Colour (een 'community-minded' collectief waar vrouwen van kleur veilig poëzie kunnen (leren) schrijven, een reactie op het gebrek aan inclusiviteit binnen de literatuur en de academie). Ze debuteerde twee jaar geleden met de indrukwekkende bundel My darling from the lions. Deze bundel werd genomineerd voor vijf verschillende poëzieprijzen en werd door TIME benoemd tot een van de 100 must-read boeken van 2021. Er spreekt een levendigheid uit haar verhalende gedichten die bijzonder is om in een tekst terug te vinden; met duizelingwekkende precisie beschrijft Long humoristische, sensuele en surrealistische scènes. Soms herken je je als lezer in de openhartige, ongemakkelijke momenten die Long deelt, soms zijn de scènes juist vervreemdend. Long heeft echter het talent om die vervreemding toch natuurlijk over te laten komen. De bundel kan worden omschreven als een coming of age-verhaal, waarin de spreker een tumultueuze kindertijd en jeugd overleeft om vervolgens terecht te komen in het verwarrende doolhof dat volwassenheid heet. Long maakt herkenbaar, menselijk werk dat zeker een indruk zal achterlaten lang nadat ze het Rotterdamse podium weer heeft verruild voor haar eigen Londen.